Virtuoze John Mayer imponeert ook solo in Ziggo Dome
Op donderdag 21 maart stond John Mayer na vier jaar opnieuw in een volle Ziggo Dome. Dit keer tourt hij solo door Europa, waarbij de ‘musicians musician’ wederom zijn grote virtuositeit op talloze gitaren toonde en zijn hunkerende fans een intieme en betoverende one man show gaf.
Tekst: Angelique van Os
De avond begint aangenaam met het voorprogramma van Madison Cunningham. De Amerikaanse singer-songwriter won met de plaat Revealer in 2022 een Grammy voor beste folk album. Met haar warme, fluwelen stem en lichtvoetige gitaarspel brengt ze gevoelige songs, soms ritmisch dan weer gedragen. De dynamische melodieën en heldere, hoge uithalen maken indruk.
Intimiteit
Het is echter duidelijk dat het publiek voor slechts één man is gekomen. Startend in het donker met niet meer dan blauw licht dat zijn silhouet omlijnt, galmen de herkenbare lijnen van Slow Dancing in a Burning Room door de Ziggo Dome. Om de intimiteit te bewaren zijn de staanplaatsen ingeruild voor zitplekken in de zo goed als uitverkochte Dome. Mayer zelf zit op een kruk en het podium is de eerste paar nummers vrij minimaal verlicht.
Vergroeid met instrument
De zanger-gitarist is relaxt en heeft er oprecht zin in. Hij imponeert met zijn swingende gitaarspel, dat stuwend, vol en strak is. Hij excelleert bijvoorbeeld in het geliefde Neon, waar nogal wat technische en virtuoze hoogstandjes in voorkomen waarbij hij vervolgens zijn lage bassnaren ritmisch volledig benut. De songwriter is zo organisch vergroeid met zijn instrument en stem; alles loopt vloeiend in elkaar over. Hij kent het repertoire zo van binnen en buiten, dat hij volledig flexibel is en zelfs op momenten kan improviseren. En dan moet je van goeden huize komen om dit solo in te vullen. Mayer weet echter precies wat hij doet; waar de ruimtes liggen, waar hij moet versnellen of gas terug moet nemen en welke harmonische lijnen hij met zijn stem kan pakken. Daardoor klinkt geen nummer hetzelfde en varieert hij ook qua timing en frasering.
Vultures
Wanneer Vultures wordt geroepen vanuit het publiek reageert Mayer: “Vultures werkt niet op akoestisch gitaar” voor de grap zet hij het nummer toch in en zegt: “Oké, dat lukt toch wel.” Mayer houdt wel van wat uitdaging. Het swingt, schuurt en ademt een rauw randje.
Dialoog met zichzelf
Tijdens de vele gitaarwisselingen worden af en toe oude fragmenten van platen getoond of het licht blijft gewoon even gedimd. Mayer overhaast niets.
De wat nieuwere songs komen wat minder over en klinken wat vlakker, zoals You’re Gonna Live Forever in Me waarvoor Mayer achter de vleugel kruipt. “Ik moet eigenlijk geen piano spelen, maar zo heb ik het nummer geschreven. Meer akkoorden ken ik niet; dit is taal die ik spreek. In het volgende stuk -Changing- maak ik het goed, daarvan ken ik elk akkoord”, spreekt hij het publiek toe. Qua sound is het een mooie afwisseling; helemaal wanneer hij een dialoog met zichzelf aangaat met elektrische gitaar en piano. Hierbij loopt hij zijn pianoparijen en soleert hij er met gitaar overheen.
Verzoekjes
Mayer daagt het publiek uit, en vanuit de zaal schalmen allerlei titels zoals het spannende Assassin. Mayer is er gevoelig voor. Hij zegt: “Jullie waren een van de eerste landen in Europa die mijn muziek omarmden. Dus ik laat de setlist los. Zeg maar wat je wilt horen.” Zodoende klinken op verzoek songs als In Repair, You’re Body is a Wonderland, The Heart of Life en Edge of Desire. Echt grote hits als Daughters, Perfectly Lonely, Gravity, Waiting on the World to Change, Half of My Heart en New Light komen niet voorbij.
Kracht
De avond vliegt voorbij. De kracht van John Mayer zit niet alleen in zijn muzikale souplesse -de power die hij afwisselt met het liefelijke-, het zijn ook de sterke songs en de vele gitaarsounds die divers genoeg blijven. John Mayer sluit af met het melancholische Free Fallin en heeft de Ziggo Dome met gemak in zijn eentje beroerd.
John Mayer geeft vanavond nog 1 show in de Ziggo Dome.
