Verslag van 26e RIBS & BLUES
De inmiddels 26e editie van het vaste prik festival met Pinksteren, Ribs & Blues in het Overijsselse Raalte, trekt al jaren rond de 30.000 bezoekers, ook nu er sinds vorig jaar entree geheven wordt, want helemaal gratis in de jaren voor 2023 was gewoon financieel niet meer haalbaar voor de organisatie.
Tekst en foto’s: Harry Pater
Foto’s zaterdag: Henry Knegt
Deze organisatie bestaat uit vrijwilligers en een aantal bestuursleden nam dit jaar afscheid, waaronder voorzitter Ton Groot Beumer. Zij werden per luxe witte limousine opgehaald en daarmee naar een plek elders in Raalte gebracht, waarna ze per helikopter een rondvlucht kregen aangeboden, o.m. boven het festivalterrein in het centrum van het dorp. Later werden de mannen op het hoofdpodium geëerd en kregen als dank allemaal een elektrische gitaar (een kopie van een Gibson Les Paul), uitgereikt door organisator Rob Telgenkamp van EV Hands, die een jaar geleden zelf ook werd onderscheiden. De nieuwe voorzitter is Esther Vastenavond-Nijboer, die zich al flink liet zien tijdens het weekend.
ZATERDAG
Jarenlang was de zaterdagavond de enige waarvoor entree betaald moest worden èn op deze avond traden doorgaans niet-bluesartiesten en bands op, zoals Uriah Heep, Status Quo, the Beach Boys, the Analogues en Within Temptation. Sinds vorig jaar moet voor alle dagen betaald worden, maar eerlijk gezegd: heel bescheiden, want de zaterdag kostte 25 euro en de andere dagen 12,50 per dag en een passe-partout voor drie dagen was 40 euro. De zaterdagavond was vooraf al compleet uitverkocht, met zo’n 12.000 bezoekers die net voor het begin werden getrakteerd door een stevige regenbui. De drie optredens waren in de grote tent (‘main stage’ genoemd) en daarin bleef het gelukkig droog. Ondergetekende was elders actief, maar van verschillende mensen die er zaterdag wel bij waren heb ik gehoord hoe het was; gelukkig maakte collega Henry Knegt foto’s voor bij dit verslag.
Als eerste trad de inmiddels bekendste en populairste Creedence tributeband The Fortunate Sons op, die een greatest CCR-hits set speelden, die voor veel meezingen zorgde, want wie kent de muziek van deze Amerikaanse band onder leiding van John Fogerty niet!?! De band maakte veel indruk bij het tv-programma The Tribute – Battle of the bands 2024, waar ze als tweede eindigden. Zanger Toon Epppink en zijn mannen gaven een zeer overtuigend optreden voor een enthousiast publiek. Bijzonder is te melden dat de band in juli op Bospop speelt, één dag na de enige echte John Fogerty!
De tweede act was Nederlands populairste rockzangeres Anouk, waarvoor veel mensen naar Raalte waren gekomen. De fotografen mochten niet van dichtbij, tussen de barriers tussen publiek en podium, fotograferen, wat betekende dat zij zich tussen het publiek moesten zien te wurmen om foto’s te maken. Anouk was zeer goed bij stem en had er duidelijk zin in, samen met haar uitstekende band. Ze speelde geen songs van haar recente Nederlandstalige plaat maar concentreerde zich volledig op haar bekendere songs uit haar Engelstalige repertoire, zoals The Dark, Lost, Girl en Jerusalem. Een van de hoogtepunten was Three Days In A Row. Ze sloot af met een lange versie van haar doorbraak hit Nobody’s Wife.
Als laatste was er een vrij lange (90 minuten) set van Jett Rebel, die enkele jaren geleden ook op de zaterdag op dit festival speelde. Jelte Tuinstra, zoals hij eigenlijk heet, was zeer gemotiveerd om er een geweldige show van te maken, iets wat hij dan ook vanaf het begin bewees. Zijn band was ook nu weer geweldig, met uiteraard Xander Vrienten op basgitaar. Naast een flink aantal van zijn eigen songs werd ook een lekker lange blues gespeeld. Hij begon het optreden met een net jasje aan, die hij al snel uit deed en gedurende het optreden verdwenen steeds meer kledingstukken totdat hij in z’n blote bast het optreden afsloot, een zeer enthousiast publiek achterlatend.
ZONDAG
De eerste act op de main stage was de inmiddels zeer ervaren en bekende bluesrockband Harlem Lake, die 2 jaar geleden de European Blues Challenge wonnen. De band onder leiding van toetsenist, gitarist en zanger Dave Warmerdam en zangeres Janne Timmer trok meteen veel publiek met hun geweldige mix van blues, rock, Americana en zelfs een beetje soul. De geweldige gitarist Sonny Ray van den Berg speelde geweldige solo’s en de ritmesectie Kjelt Ostendorf (bas) en Benjamin Torbijn (drums) legden daar een prima basis onder. Voor mij was het de eerste kennismaking met deze geweldige band, waar we vast nog veel van zullen horen. Binnenkort komt hun derde album uit, met als titel Mirrored Mask.
Hoewel dit verslag voornamelijk bestaat uit optredens in de grote tent, wordt de kleinere Delta Stage niet vergeten. Alle 21 optredens op beide Pinksterdagen bijwonen is fysiek vrijwel onmogelijk, dus moet je keuzes maken. Het eerste optreden op de Delta Stage was de winnaar van de European Blues Challenge van dit jaar, de Robbert Duijf Band. Robbert had zijn 15-jarige zoon Rubin op contrabas en drummer Robin Zalm meegenomen. Het intieme optreden van dit trio viel zeer in de smaak bij de liefhebbers van akoestische blues. Robbert bleek ook erg fijn mondharmonica te kunnen spelen.
Vorig jaar zag ik ze een spetterend optreden geven op het Holland International Blues Festival in Grolloo en nu deden ze het gewoon nòg een keer, de geweldige zangeres Nikki Hill en haar band, waarin ook nu gitariste Laura Chavez meespeelde. De bijnaam van Nikki is The New Queen Of Rock ‘n’Roll en ook wordt ze The Southern Fireball genoemd, ze heeft een grote uitstraling en een geweldige stem, waaraan je kunt horen dat ze ook vaak in kerken heeft gezongen als gospelzangeres. Haar echtgenoot Matt Hill is ook een uitstekende gitarist, die regelmatig duelleert met Laura Chavez.
Mede door haar regelmatige optredens in het tv-programma Vandaag Inside is zangeres AJ Plug, die de vaste chauffeur is van Johan Derksen, een van de bekendste bluesrockzangeressen van ons land. Vooral na het succesvol overleven van slokdarmkanker en de songs die ze daarover schreef op haar nieuwste album Killer King blijkt ze een nòg betere zangeres te zijn geworden, die zowel in hardere als in de meer soulvolle songs bewijst hoe goed ze is. Ondergetekende zag haar in verschillende gelegenheden optreden, in enkele kerkgebouwen, theaterzalen en openluchtfestivals en iedere keer weet ze me weer te raken. Haar geweldige band, waarin haar echtgenoot Klaas ‘Wildgroove’ Kuijt en sologitarist Sebas Fledderman spelen, naast een uitstekende ritmesectie en toetsenist, begeleidt haar steeds op een geweldige manier. Later dit jaar is een nieuw studioalbum van AJ Plug te verwachten.
In de afgelopen 26 jaar speelde de oudste nog steeds bestaande bluesband Barrelhouse inmiddels negen keer op Ribs & Blues, al die jaren in dezelfde bezetting! Dit jaar voor de allerlaatste keer, want na vijftig jaar is de band bezit met een afscheidstournee door ons land. Zangeres Tineke Schoemaker en de beide gitaristen en broers Johnny en Guus LaPorte, Jan Willem Sligting op (contra)bas en drummer Bob Dros spelen nog altijd alsof ze pas kort samenspelen, altijd geweldig om hen te zien en te horen spelen, alleen al voor Beware kan je mij wakker maken! Heb je de kans om ze nog eens te zien: doen!
Doordat we ons vanaf nu concentreren op de main stage met vier stevige bluesrockgitaristen laten we de Delta Stage achter ons. Als eerste was de Amerikaanse Eric Steckel aan de beurt, die ik in 2004 voor het eerst zag optreden als dertienjarig broekie en ik kan zeggen dat hij in de twintig jaar daarna enorm gegroeid is als muzikant en als mens, al is hij fysiek gezien nog steeds vrij klein. Zijn muziekstijl is de afgelopen jaren wel veranderd, hij noemt deze tegenwoordig bluesmetal, wat een passende benaming is. Eric werd begeleid door Jos Kamps op basgitaar (die al jaren bij Eric speelt), die Italiaanse Elia Micheletto op drums en gasttoetsenist Thijs Schrijnemakers, bekend van Orgel Vreten. Zoals de laatste jaren gebruikelijk was het bij Eric Steckel weer een kwestie van ‘van dik hout zaagt men planken’ dus behoorlijk hard en in elke song een geweldige en heavy gitaarsolo. Jos zorgde er vaak voor dat het publiek flink ging meeklappen. Eric liet aan ondergetekende weten weer bezig te zijn met een volgend album.
Opnieuw stevige bluesrock met qua zang een wat rafelig randje, dan kom je in ons land al snel uit bij de uit Sheffield afkomstige maar in Giethoorn wonende Sean Webster uit, deze keer zonder Erwin Java, waarmee hij kortgeleden door het Verenigd Koninkrijk toerde en het prima album Java|Webster maakte. Vandaag had hij als begeleiders uitgekozen Fokke de Jong (ex Normaal en King Of The World) op drums, Floris Poessé op bas, Jim Zwinselman op slaggitaar en Axel Zwinselman op toetsen. Samen maakten deze mannen er een prima optreden van, wat veel applaus opleverde. Eén van de hoogtepunten was voor mij de Richard Marx cover Eyes On Me, dat ‘gewoon’ a capella begon. Wàt een stem heeft die man!
De derde bluesrockgitarist is de in Amerika wonende Canadese en in Wales geboren Philip Sayce, die ooit in de band van Jeff Healey en later in die van Melissa Etheridge speelde. Om eerlijk te zijn kende ik hem niet zo goed, maar dit optreden smaakte absoluut naar méér!
Helaas moest de organisatie kort voor het festival opzoek naar een vervanger van de door rugproblemen gevelde Popa Chubby, die zijn hele tournee had afgezegd. Als vervanger werd Aynsley Lister gecontracteerd. De inmiddels 47-jarige singer-songwriter en gitarist speelde in 2011 ook al in Raalte en had deze keer de pech dat er wat problemen waren als een gebroken snaar. Omdat hij en zijn niet zó bekend zijn waren al heel wat mensen al vertrokken voordat zijn optreden begon en helaas brak op een gegeven moment de Dutch Disease uit, waardoor het gepraat van een deel van het publiek de muziek bijna overstemde. Jammer, Lister had meer aandacht verdiend!
MAANDAG
De main stage begon op 2e Pinksterdag met een optreden van de mij totaal onbekende Eddie 9V, de 28-jarige zanger-gitarist die in Atlanta, Georgia werd geboren als Brooks Mason. Qua gitaarstijl zit hij absoluut in de richting van Albert, BB en Freddie King maar zijn zangstem zit meer in de buurt van de soul van Otis Redding en Sam Cooke, mooi dus. Inmiddels heeft hij al drie soloalbums op zijn naam staan. Mooie opener van de derde en laatste dag, tevens de tweede met veel zon. Overigens heb ik me deze dag alleen beziggehouden met de grote tent en tussendoor van het mooie weer genoten.
Ik had ze nog nooit live zien optreden, maar kende Kitty Daisy & Lewis, twee zussen en een broer van de familie Durham uit Londen, wel. Hun 70-jarige vader, Graeme Durham deed ook mee, zittend een akoestische gitaar spelend. Broer en beide zussen wisselen regelmatig van instrumenten, van piano naar drums, van drums naar xylofoon, etc. Kitty speelt gitaar en mondharmonica, Daisy voornamelijk drums en Lewis piano. Ze speelden een leuke mix van allerlei muziekstijlen, zoals rock & roll, ska, country en rhythm & blues en deden dat met een grote glimlach.
Robert Finley lijkt wellicht de alleroudste muzikant op Ribs & Blues van dit jaar, maar is dat niet. Hij is 70 jaar, wat jonger is dan de bandleden van Barrelhouse! Finley is door een oogziekte blind geworden en werd bij het opkomen door zijn dochter Christy Johnson ondersteund, die hem ook vocaal ondersteunde als backing zangeres. Robert Finley heeft een prachtige zangstem, waarmee hij zowel laag als hoog kan zingen, beide klinken geweldig. De songs op Ribs & Blues hadden een hoog soulgehalte, wat heel mooi klonk. Christy zong ook een mooie medley van Tennessee Whiskey en I’d Rather Go Blind.
De afsluiter van het festival had weinig tot niets met blues of roots te maken: het Britse 10cc speelde al eerder op het festival, toen op de zaterdag. Van de originele formatie is slechts één bandlid aanwezig: zanger en bassist Graham Gouldman (78 jaar), die niet alleen veel 10cc hits schreef, maar ook songs voor bijvoorbeeld The Yardbirds, Herman’s Hermits en The Hollies. Het optreden van de band is onderdeel van The Ultimate Ultimate Greatest Hits Tour. De huidige bandleden spelen vrijwel allemaal al sinds 1976 in 10cc, toen de originele band uiteenviel na het vertrek van Kevin Godley en Lol Creme. Kort voordat het optreden van 10cc zou beginnen was het centrum van Raalte het toneel van een heuse wolkbreuk, zodat de tent echt helemaal vol stroomde met publiek van buiten.
Graham Gouldman zong veel van de songs, maar liet dat ook over aan de andere muzikanten.
Zoals te verwachten was de setlist een feest der herkenning met hits als Art For Art’s Sake, Life Is A Minestrone, Good Morning Judge, The Wall Street Shuffle, The Things We Do For Love, Silly Love, I’m Mandy Fly Me, I’m Not In Love, Dreadlock Holiday, Donna (gezongen door drummer Paul Burgess) en Rubber Bullets.
Toen het optreden was afgelopen was het gelukkig alweer droog geworden, al lagen er veel grote plassen.
