The Veils in Doornroosje, een combinatie van melancholische liedjes en alternatieve rock nummers
Gisteravond speelde de band The Veils wederom in Doornroosje, alleen hadden ze de zaal nu voor het eerst uitverkocht. De band uit Londen heeft afgelopen vrijdag zijn nieuwste album uitgebracht, Asphodels, en combineert tijdens deze tour hun oude klassiekers en nieuwste hits.
Tekst en foto: Sophie Aerdts
Hoewel het voorprogramma ‘The Smoke Fairies’ het niet volledig lukte om de zaal goed op te warmen, was het enthousiasme duidelijk te merken toen de bandleden van de band The Veils hun plekken innamen. De frontman, Finn Andrews, nam meteen plaats achter de piano en al snel klonken de eerste klanken van Mortal Wounds door de zaal heen. Hoewel dit nummer pas tweeënhalve week uit is, waren er genoeg mensen zachtjes mee aan het zingen of aan het neuriën. Ondanks dat het een alternatieve rockband is, zijn veel van hun liedjes erg melancholisch, zonder dat ze grimmig zijn. Vooral de nummers van Asphodels zijn een stuk rustiger dan hun oude werk. Toch wisten ze dit erg goed te combineren tijdens hun show. Het leek alsof het publiek na elk liedje steeds enthousiaster werd, ongeacht of er een rustig pianostuk werd gespeeld of een indrukwekkende gitaarsolo klonk.
Ook was het snel duidelijk dat dit geen concert was waarbij er door het publiek hard mee werd geschreeuwd met de muziek. Iedereen leek veel te gefocust op de performance, om hier zelf een rol in te gaan spelen. Richting het einde zag je wel steeds meer mensen voorzichtig hun hoofd meebangen op de muziek, een duidelijk teken dat ze hun enthousiasme toch nog op een manier moesten uiten, afgezien van het oorverdovende applaus en gefluit na elk nummer.
Veel positiewisselingen
Het was bijzonder om te zien hoe een aantal van de bandleden vrijwel constant van positie aan het wisselen was. De frontman van The Veils zat tijdens het ene liedje achter de piano, om vervolgens weer de gitaar op te pakken, terwijl een van zijn bandleden hier perfect op aansloot door de ene keer mee te spelen op zijn viool, en daarna weer op zijn keyboard. De combinatie van viool en piano was prachtig en zorgde ervoor dat Doornroosje in de greep was van de muziek.
Richting het einde van de show nodigde Finn Andrews het voorprogramma uit om een nummer met ze mee te zingen. Ditmaal werden ze ontvangen met een steviger applaus van het publiek. Het leek alsof The Smoke Fairies ook even nodig had gehad om op te warmen, want ze leken nu een stuk zelfverzekerder op het podium te staan, wat goed in de smaak viel in de zaal. Onder luid applaus en gejoel verdwenen ze al snel weer achter de coulissen, waarna het laatste deel van de show kon beginnen.
Nieuw album
Na een krap uurtje bedankte de band The Veils iedereen die was gekomen, speelden ze hun laatste nummer en liepen ze het podium af. Terwijl het publiek nog volop aan het juichen, klappen, fluiten en schreeuwen was, kwam Andrews in zijn eentje weer het podium op, om ons nog één extra lied te spelen. Lavinia. De zaal viel stil en hing volledig aan zijn lippen terwijl hij een van zijn eerste zelfgeschreven nummers ooit speelde. Het gejuich barstte los, waarna hij niet nog een, maar nog twee extra toegiften speelde: The Tide That Left and Never Came Back en Axolotl. Uiteindelijk sloot hij af met de mededeling dat ze alweer begonnen zijn met het schrijven van een nieuw album. Ze hopen snel weer terug te zijn in Nijmegen – iets wat, afgaande op het publiek, een uitstekend idee is.
The Veils bracht een prachtige combinatie van melancholische liedjes en stoere rocknummers, en vlocht de show op zo’n manier in elkaar dat het de perfecte combinatie was. Voor iedereen die deze keer geen kaartje wist te bemachtigen, zou ik aanraden om er de volgende keer op tijd bij te zijn, want dit wil je niet nog een keer missen!
