Supersister laat de Bosuil zweven
Het tweede concert van de Nancy Never Knew Clubtour van de legendarische Nederpopband Supersister was een matinee-concert, in de middag dus. Het eerste optreden was twee dagen eerder, op vrijdag 18 april in poppodium P60 in Amstelveen.
Bandleider Robert Jan Stips (hierna RJ genoemd, 75 jaar), stelde zichzelf voor als oer-Supersister nadat hij drummer Leon Klaasse (ooit in bands als Sweet d’Buster, Powerplay, The Pilgrims en recentelijk percussionist in de gestopte The Analogues, 65 jaar) en bassist Rinus Gerritsen (wereldberoemd in de Golden Earring, 78 jaar) had voorgesteld. Volgens RJ bestaat de huidige bezetting alweer net zo lang als de eerste bezetting van de band, want al sinds het album Retsis Repus uit 2019.
Tekst en foto’s: Harry Pater
Toen ondergetekende vooraf om de setlist vroeg (voor dit verslag) liet RJ meteen weten dat deze slechts een indicatie is, want in veel gevallen zou er slechts iets van een genoemde titel gespeeld worden en vaak worden fragmenten van verschillende songs samengevoegd. Ondanks dat het een zonnige zondagmiddag was op deze eerste Paasdag, waren er naar mijn schatting zo’n 150 liefhebbers naar de verbouwde en vergrote Bosuil gekomen. Het grootste deel van de aanwezigen was als minstens vijftigplussers te kwalificeren, begrijpelijk omdat Supersister vooral in de jaren zeventig bekend was.
Vanaf de allereerste langspeelplaat Present From Nancy (1970) maakte de band furore met een heel eigen muziekstijl, een bijzondere mix van progressieve rock, jazz en pop, in die periode was het een kwartet met naast keyboards, zang, basgitaar ook dwarsfluit. Supersister was onder meer beïnvloed door bands als Soft Machine en had in ons land concurrentie van andere progressieve rockbands als Solution, Kayak, Focus en Alquin, maar die bleken toch een groter publiek te trekken en hits te scoren dan Supersister, al waren She Was Naked (op 11) en Radio (op 20) in de Top 40 te vinden, geen grote hits maar nog steeds populair. Laten we maar gewoon zeggen dat het repertoire van de band in de seventies èn ook tegenwoordig, niet meteen als goed in het gehoor liggend te beschrijven is, wat door sommige mensen als ‘moeilijke muziek’ genoemd wordt. Maar ook dáár zijn liefhebbers voor, zoals zondag in Weert.
Het optreden begon met Mexico (nee, niet die van de Zangeres Zonder Naam) en vanaf de allereerste geluiden vanaf het podium was duidelijk dat hier niet drie oudere muzikanten stonden te spelen, maar een trio doorgewinterde, ervaren en zeer kundige mannen, die met zichtbaar plezier het aanwezige publiek probeerden te vermaken. Hierna werd Never In A 100.000.000 Dreams gespeeld, van het nieuwe album, daarna Memories Are New, Pudding & Gisteren, Higher en deel 2 van Memories Are New.
RJ deed de weinige aankondigingen die doorspekt waren met humor en vaak gingen de songs meteen door na het applaus of gingen over in een ander muziekstuk. RJ is uiteraard de bandleider, maar door zijn zang en vooral zijn zeer gevarieerde keyboardpartijen (hij laat al jaren ook bij de Nits horen een toetsentovenaar te zijn) èn omdat hij geheel in het wit gekleed was heel opvallend. Maar hij gaf zijn medemuzikanten alle nodige ruimte. Rinus, in het zwart gekleed, liet ook nu weer horen wàt een geweldige bassist hij is, die ook uit zijn baspedalen geweldige sounds weet te halen en drummer Leon (zwart-wit gekleed) wist bij alle bijzondere en gevarieerde geluiden van zijn collega’s steeds de juiste accenten te leggen en, althans voor mij, allerlei ingewikkelde drumritmes te spelen alsof het hem geen enkele moeite kost. Eigenlijk vreemd dat hij niet veel bekender is als drummer. Bij the Analogues stond hij altijd helemaal rechts en achteraan op het podium, terwijl hij daar ook veel ingewikkeld slagwerk uitvoerde.
Het gaat te ver om alle gespeelde songs te analyseren, maar ik wil zeker de fantastische bas solo van Rinus noemen, die tussen Hope To See You en She Was Naked zat, daarin zaten ge-wel-di-ge geluiden uit zijn basgitaar en zijn -pedalen. Toen hij daarmee begon zag ik Leon even onzichtbaar achter zijn drumstel verdwijnen en hij kwam pas weer terug toen RJ ‘Naked’ inzette.
RJ vertelde nog een leuke anekdote uit de beginjaren, toen ze mochten opnemen in de Phonogram studio, maar dat alleen ’s avonds laat en ’s nachts mochten doen, want overdag waren de echte sterren in studio aan het werk, zoals zangeres Corry Brokken, wie kent haar nog… Na No Tree leek het afgelopen, maar de band kwam terug voor de toegift, die andere hit uit de jaren zeventig, Radio. Waarbij RJ vertelde dat zo’n nummer tegenwoordig na het intro al gestopt zou worden door de radio dj’s. Na een spetterende uitvoering van deze song was het na ruim anderhalf uur echt afgelopen. De merchandise stand deed goede zaken, want er waren veel mensen te zien met in een tasje de vinylversie en/of de cd van Nancy Never Knew, al werden ook oude Supersister albums verkocht.
INTERVIEW
Binnenkort op deze website een uitgebreid interview met alle vijf Supersister bandleden.
SETLIST SUPERSISTER
Poppodium De Bosuil, Weert, 20 april 2025
Mexico-Metamorphosis-Mexico
Never In A 100.000.000 Dreams
Memories-P&G-Higher-Memories
Nancy-Darkness-Wind
A Girl Named You
Something In Return
Hope To See You
Bas solo
She Was Naked
60’s Medley
I Am You Are
No Tree
Radio/Wow
SUPERSISTER TOUR
24 april Bergen op Zoom, Gebouw T
1 mei Den Haag, Paard
2 mei Uden, De Pul
8 mei Arnhem, Luxor Live
9 mei Amersfoort, Fluor
15 mei Hengelo, Metropool
16 mei Leeuwarden, Neushoorn
