‘Slimme mensen’ genieten intens van overdonderend Opeth in AFAS Live
,,Moeilijke muziek voor slimme mensen.” Zo vat Opeth de eigen muziek kernachtig samen in een bijna uitverkochte AFAS Live. Zanger Mikael Åkerfeldt vindt het maar vreemd dat zesduizend fans (‘hoezo zo veel?!’) zijn neergestreken om naar hun complexe composities te luisteren. Maar wie er zaterdagavond bij was, zal beamen dat dit een van de indrukwekkendste shows van de afgelopen jaren was, waarbij vooral de nieuwe muziek er bovenuit sprong.
Tekst: Sebastiaan Quekel en foto’s: Ans van Heck
Opeth staat sinds hun debuutalbum Orchid (1995) bekend om hun technische virtuositeit. Zaterdagavond laten ze, in een duizelingwekkende set van ruim 2 uur, opnieuw zien waarom ze nog steeds de eredivisie van de progressieve metal aanvoeren.
De show, op enkele honderden tickets na helemaal uitverkocht, is hun grootste productie ooit. Een imposant podium, een fraai scherm achter de band, een LED-strip die de kleuren van het licht verandert en twee langwerpige schermen met huiveringwekkende visuals dragen bij aan de intense sfeer. Boven de band prijken nog drie losse schermen waarop albumhoezen worden geprojecteerd. Het geheel is bijzonder fraai en sluit naadloos aan op hun verpletterende deathmetal.
De avond opent ronduit fantastisch met S1 (uitgesproken als ‘Paragraaf 1’), de opener van het nieuwe album Last Will and Testament. Het podium oogt dankzij de duistere visuals gelijk als een spookhuis. Master’s Apprentices, zelden live gespeeld, volgt onder vuurrode lampen en dreigende beelden van smalle, donkere gangen. Opeth speelt op de top van haar kunnen, nagenoeg perfect zelfs. Vooral de piepjonge drummer, nog maar kort bij de band, tilt het geheel met zijn perfecte timing naar een krankzinnig hoog niveau.
Met The Leper Affinity schitteren de harmonieuze passages volop, waarbij Åkerfeldt regelmatig een ‘duel’ aangaat met de gitarist. De muzikale klasse spat ervan af, en vooral Åkerfeldts kenmerkende cleane zang aan het einde krijgt een daverend applaus.
De goedlachse frontman, hij is reeds de vijftig gepasseerd, zet vervolgens de jarige toetsenist even in het zonnetje. Het publiek zingt hem toe, waarna Åkerfeldt gevat opmerkt dat het verjaardagsliedje ‘klinkt als shit’, volgens hem te wijten aan de aanwezige wietlucht in de zaal. Uiteraard is die er helemaal niet, het blijkt een grapje (en er zullen nog velen volgen).
Een van de mindere momenten van de avond volgt met Häxprocess, afkomstig van het album Heritage. Het publiek reageert bijzonder lauw. Het nummer voelt als een niemandsdalletje binnen de verder indrukwekkende set. Toch verdedigt Åkerfeldt de keuze: hij speelt het simpelweg graag, zegt hij. Gelukkig volgt daarna In My Time of Need, een van de mooiste ballades die Opeth ooit schreef. Het publiek zingt in het laatste refrein vol overgave mee, zonder instrumentatie, wat voor een magisch moment zorgt.
Voor de diehard-fans is The Night and the Silent Water een traktatie. Dit oude nummer bevat veel akoestische passages en rauwe grunts, maar eerlijk is eerlijk: Opeth heeft in zijn carrière écht sterkere composities geschreven. Een andere epische track of een recenter nummer had hier wellicht beter gepast.
Daartegenover staat §3, een absoluut hoogtepunt van de avond. De uitvoering is briljant, met een meeslepende combinatie van progressieve rock, jazzinvloeden en wisselende ritmes. Dit is Opeth op hun best: uitdagend, dynamisch en technisch subliem.
Wanneer vervolgens Ghost of Perdition wordt ingezet, deinzen de (veelal kale) hoofden opnieuw op en neer. Die openingsriff, de gitzwarte grunts, de dromerige middenstukken: werkelijk alles klopt. Opeth laat er geen misverstand over bestaan: dit is gewoon een van de beste deathmetalsongs ooit gemaakt, en vanavond klinkt het harder dan óóit. Het geluid in AFAS Live is perfect afgesteld en de visuals versterken de duistere sfeer. De bliksemeffecten op de schermen maken het geheel compleet.
Zoals gezegd is Akerfeldt een grapjurk en dat houdt hij vol tot aan de laatste minuut.
Zo grapt Åkerfeldt dat A Story Never Told het laatste nummer van de avond is. Iedereen weet natuurlijk dat dit niet zo is. “Maar jinx het niet”, voegt hij met een knipoog toe. Het blijkt een van de mooiste ballads van de avond, met een schitterende gitaarsolo in de finale, als mooi alternatief voor die opmerkelijke fade-out op het album.
Na een uur en drie kwartier volgt alweer de toegift. Zoals al jaren sluit Opeth af met Sorceress en Deliverance. Ja, het zijn briljante songs, maar waarom kiest de band er niet eens voor om hun sets op een andere manier af te ronden? Dit trucje kennen de echte fans onderhand wel. Ach, uiteindelijk is het een kniesoor die daarop let.
Na ruim twee uur bewijst Opeth andermaal waarom ze na ruim 30 jaar nog tot de top van de progressieve metal behoren. Deze zomer keren de Zweden terug naar Nederland voor een headlineshow op Dynamo Metal Fest. Wie deathmetal op het allerhoogste niveau wil horen, doet er verstandig aan om tickets te kopen.
