Scorpions maken indruk in de Ziggo Dome
Ze zijn de Heintje Davids van de hardrock. De Scorpions kondigde al meerdere keren hun afscheid aan maar telkens komen ze op die beslissing terug. In de Ziggo Dome bewees de Duitse groep dat ze nog altijd relevant zijn.
Door: Jean-Paul Heck
Fotografie: Ashley Oomen
Wij hebben de Golden Earring als ons trotste staatsbezit en Duitsland moet het al vijftig jaar doen met de Scorpions. Een groep die eind jaren ’70 pas echt wereldwijd doorbraak met hun geweldige live-dubbellaar Tokyo Tapes en het dito studioalbum Lovedrive. De echte grote successen werden begin jaren ’80 gevierd met de platen Blackout en Love At First Sting. Zeker de laatste plaat werd, mede door de prachtige ballad Still Loving You een monsterhit in zowel Europa als Amerika. Maar de mannen raken op leeftijd. Het was dan ook een klein wondertje dat de band op hun laatste album Rock Believer dat in 2022 verscheen, bijna de topvorm van weleer etaleerde.
In de Ziggo Dome had de band als speciale gast de groep Extreme meegenomen. Deze Amerikanen kennen we vooral van de akoestische meezingers More Than Words en Hole Hearted en dat is jammer. De band met virtuoos Nuno Bettencourt op gitaar, weet vooral live altijd te overtuigen. Zo ook gisteravond. Oké, zanger Gary Cherone is nooit een echte topzanger geweest en liet ook in Amsterdam de nodige steekjes vallen. Maar het werkelijk waanzinnige gitaarspel van Bettencourt maakte alles goed. Hij is en blijft de perfecte kruising tussen Eddie van Halen, Nile Rodgers en Jimi Hendrix. De in Portugal geboren geweldenaar liet vooral in het instrumentale Flight of the Wounded Bumblebee en de nieuwe song RISE weer maar eens horen dat er geen maat op hem staat. Logisch dat superster Rihanna hem altijd op tour meeneemt als haar muzikaal leider.
Waar Cherone continu over het podium struint, daar komt de 76-jarige Klaus Meine nog nauwelijks van zijn plaats af. De frontman van de Scorpions oogt broos. Hij beweegt zich moeizaam en zijn stem is vrij dun. Maar op een valse noot kun je hem dan weer niet betrappen. De show van de Scorpions is gelikt en op deze wereldtour ligt de focus op het succesalbum Love At First Sting. Een aardige plaat maar ondanks de enorme verkoopaantallen, niet een werkstuk dat kan wedijveren met eerder en beter werk.
Na het startschot met Coming Home waren het ook oude songs zoals het stampende The Zoo en Make It Real die de aandacht trokken. Met voormalig Motorhead-drummer Mickey Dee heeft de Scorpions een ronkende dynamo in huis. Good old Rudolf Schenker, ook alweer 75, oogt nog superfit en liep met een cowboyhoed op zijn hoofd, een halve marathon met zijn Gibson Flying V in de aanslag.
Matthias Jabs, destijds de vervanger van Uli Roth, is nog altijd een smaakvolle muzikant die zich nergens overspeelt. In de shows van de Scorpions wordt er altijd ruimte gemaakt voor ballads zoals Send Me An Angel en Wind Of Chance. De laatste song heeft een nieuwe tekst gekregen die op het enorme videoscherm voorbij rolde. Het tweede deel van het optreden was sowieso veel sterker.
Vanaf Tease Me Please Me werd het gaspedaal echt goed ingedrukt. Dee liet in een lange solo nog maar eens zien waarom hij door drumcollega’s zo hoog wordt geacht. En met Blackout, Big City Nights en de toegiften Still Loving You en Rock You Like a Hurricane werd een prima avond Duitse hardrock ferm afgesloten.
