Rod Stewart, veelzijdige stuiterbal neemt afscheid
Rod Stewart is altijd al een veelzijdige stuiterbal geweest. 79 is voor de Brit slechts een getal. Dat werd tijdens het twee uur durende concert in Amsterdam wel duidelijk. Onder de titel ‘ One Last Time’ toert hij op dit moment langs de Europese podia.
Door: Jean-Paul Heck
Stewart is een man met velen gezichten. In het begin van zijn carrière draaide alles om de rock-n’-roll maar met het verstrijken der jaren, gingen alle registers open. Goed, niet alles wat ome Rod deed was goed en fijnbesnaard. Maar telkens kwam hij weer terug met een album of stijl die vriend en vijand verraste. Voor deze afscheidstour heeft hij afstand genomen van zijn succesvolle big band-periode. De huidige tour staat in het teken van zijn grootste hits en eerbetoon aan de artiesten die hem inspireerde. Stewart was in het verleden een talentvol songschrijver die een paar heerlijke pareltjes op zijn naam schreef. Die kwamen in Amsterdam ook allemaal voorbij met het immer geweldige Maggie May als hoogtepunt. Hoe leuk ook zijn oeuvre. De immer tikkeltje ordinair entertainer zingt nog altijd zoals in zijn beste jaren. Dat werd overigens niet meteen duidelijk bij het startschot waarbij hij omringt door een aantal dames Robert Palmer’s Addicted To Love vertolkte. Gaandeweg werd de sound beter en daarmee ook het concert. De avond werd gevuld met eigen repertoire en bewerkingen van bekende songs van ondermeer Sam Cooke, Van Morrison en Tom Waits. Net als collega Tom Jones bezit Stewart de gave om repertoire van anderen zich volledig eigen te maken. Of het nu It’s a Heartache van Bonnie Tyler is. Een oudje van Hambone Willie Newbern (Roll and Tumble Blues), Etta James (I’d Rather Go Blind) of zelfs Tom Waits met een perfecte versie van Downtown Train. Soms overspeelde hij zijn hand zoals een wat platte versie van Lady Marmalade.
Met eigen nummers zoals het breekbare You Wear It Well, het huppelende Young Turks en het randgevalletje Da Ya Think I’m Sexy wist hij iedereen te charmeren. Dat is sowieso een talent dat eigenlijk niemand heeft. Stewart komt met veel weg. Een tikje op de billen van een muzikante, een hemd dat niet iets te wijd open staat en soms lichtelijk vrijzinnig taalgebruik, het deerde hem niet. Stewart deed en doet alles met een knipoog maar liet in de Ziggo Dome ook nog maar eens zien dat er weinig entertainers zijn die humor, stijl en een fantastisch stemgeluid zo meesterlijk weten te combineren. Dat hij in Amsterdam regelmatig pauze nam, begreep iedereen. Wel verrassend waren de momenten dat politiek doorsijpelde. De song Rhythm Of My Heart werd een ode aan het Oekraïense volk en in de fantastische versie van People Get Ready eerde hij Martin Luther King en de Civil Rights Movement. De fans kregen daarmee het volledige totaalpakket van Mr Rod Stewart. Een gigant die we heel erg gaan missen.
Rod Stewart: gezien op woensdagavond in het Ziggo Dome in Amsterdam.
