Pinkpop 2024 | Geen echte hoofdacts? Geen probleem
Het was allemaal wat makkelijk: het ontbreken van een paar echte grote headliners, zorgde voor veel gedonder vooraf. Columnisten rolden over elkaar en de festivalorganisatie werd gemakzucht aangepraat. Na drie dagen Pinkpop is er een conclusie: het was eigenlijk best een hele fijne editie.
Door: Jean-Paul Heck
Fotografie: Kim Balster
Waardoor? Het programma was bij vlagen verrassend en vooral onvoorspelbaar. Dat de gitaren zijn verdwenen is onzin. Oké, Calvin Harris is niet meteen een slotact waar je bij een redelijk conservatief festival als Pinkpop aan denkt. En ook Maneskin komt niet in de buurt van legendes zoals Bruce Springsteen, Rolling Stones, Green Day of Foo Fighters.
Op basis daarvan was de kritiek wel terecht. Er zullen best redenen zijn waarom Green Day op woensdag nog op amper 70 kilometer afstand in de Gelredome stond. En waarom is Lenny Kravitz niet gevraagd?
Het krachtenveld is duidelijk. Nederland heeft door het jaar een stampvolle concertagenda omdat we simpelweg, in tegenstelling tot bijvoorbeeld België, er de venues voor hebben. Het is dus een keuze om grote acts separaat in ons land te laten optreden, waardoor de spoeling op de grote festivals dunner wordt.
Maar is dat erg? Nee, eigenlijk niet. Drie dagen Pinkpop bewees immer dat de nieuwe acts van nu echt wel kunnen verrassen voor een volle festivalweide. Nou ja, vol. Vrijdag oogde het eerlijk gezegd allemaal wat troosteloos. Tot pakweg 10 uur in de avond bleef de regen met bakken uit de lucht vallen, waardoor ook een dag later een soort van Trekker-Trek parcours ontstond. Maar muzikaal viel er genoeg te genieten.
Maneskin bijvoorbeeld. Goed, het Italiaanse collectief oogt allemaal wel erg gelikt en soms klinkt het als een kunstje. Maar de goed gestileerde club zette wel een rete-strakke set weg die een uur lang wist te beklijven.
Iets wat eerder de mannen van Royal Blood deden. Je kunt er over twisten of deze groep niet beter als afsluiter op de rol had moeten staan. Maar eigenlijk maakt dat geen klap uit. De set van de mannen was hard, explosief en zonder enige reserves. Dit tweetal uit het Engelse Littlehampton zijn uitgegroeid tot een heuse live-machine geworden. Met toetsenman Darren Watts in de gelederen, werd er een werkelijk episch optreden gegeven die nog maar eens bevestigde wat de fans allang wisten: Royal Blood is gewoon een headliner voor de komende 15 jaar.
Avril Lavigne is dat allang niet meer. De Canadese voormalige superster oogde wat verveeld en klonk ook regelmatig zo. Het voormalige punkrockzangeresje is nooit een fantastische vocaliste geweest maar op het Pinkpop-podium liet ze wel heel veel steekjes vallen. Alleen haar duet met Yungblud wist te overtuigen. Die deed dat zelf overigens ook. Oké. Deze mengeling van Johnny Rotten, Freddie Mercury, Robbie Williams en Noddy Holder is gekmakend druk maar wel eerlijk en oprecht.
Vol energie trok hij het publiek naar het podium en kreeg het spel met zijn prima stem en eerlijke stage-act volledig op de wagen. Dit is een man die de toekomst van Pinkpop en velen andere festivals op het voorhoofd heeft geschreven. Soms ook werd je op de eerste dag gewoon verrast. Pak het optreden van Skindred. Een band die toch al jaren meedraait maar in Tent Stage iedereen bij de lurven pakte. De groep uit Wales met routinier Benji Webbe als kleurrijk voorman. Wisten met hun heavy ragga vibes en metalreggae iedereen in te pakken. Soms is hij de volksmenner, dan weer de charmeur.
Heel anders was de opening van Palaye Royale. Deze Amerikaanse rockers uit Las Vegas tappen uit het vaatje van typische gitaarbands zoals My Chemical Romance. Lekker hoor maar ook vrij vlak en voorspelbaar. Dat was Keane trouwens ook. Veel vernieuwing hoef je bij deze Engelse keurige kerels niet te verwachten.
Ze zijn wel weer samen maar veel nieuw werk ligt niet in het verschiet. Dat hoeft ook niet meteen want de band heeft genoeg hits gescoord om een festivalset lekker op te kunnen leuken. Deze vierde Keane-verschijning op Pinkpop was zelfs één van de betere. Zanger Tom Chaplin, een man die werkelijk elke rock-n’-roll attitude ontbreekt maar wel jarenlang vocht tegen een alcohol- en drugsverslaving, zingt nog altijd met speels gemak en zijn hoge noten zijn wervelend. Voorspelbaar is het allemaal wel en ook soms erg braafjes. Maar tja, hits kon Pinkpop op Dag 1 wel gebruiken.
Dag 2 was slim in elkaar gezet. Door Joost te laten openen, stond het al vrij vroeg redelijk vol. Getooid in zijn blauwe Eurovisiesongfestival pak, zette hij meteen de toon. Joost is veel meer dan een artiest. Nadat hij afbijt met de slogan: ‘They took my dream away’, werd snoeihard Europapa ingezet. Samen met zijn metgezellen Tantu Beats, Stuntkabouter en Appie Mussa werd het al snel een chaotisch feestje. Een feestje waar ook het creatieve geweten Stefano Keizer, oh nee, Gover Meit tegenwoordig, zich mee bemoeide. Soms oogde Joost wat vermoeid en zelfs licht paniekerig. Maar een Joost in topvorm is gewoon een afsluiter voor de editie 2025 en niet alleen van Pinkpop….
Zanger Corey Taylor is eigenlijk gewend om als zanger van Slipknot hele grote festivals af te sluiten. Maar naast zijn andere band Stone Sour weet hij ook nog een solocarrière in de lucht te houden. Taylor die begin dit jaar nog instortte met een ‘ nervous breakdown’, had het goed naar zijn zin in het Limburgse land. Wat ook opvallend was: naast Stone Sour materiaal werden de Slipknot-songs Before I Forget en Snuff op een geweldige manier vertolkt. Maar ja, die Taylor heeft ook alles al meegemaakt.
Froukje nog niet. Maar de manier waarop zij zich op Pinkpop manifesteerde was van zeer grote klasse. Met bijna speels gemak laveerde zij zich door een arsenaal aan oude en nieuwe liedjes. Froukje heeft ook dat wat een grote ster moet hebben: overzicht, persoonlijkheid, humor en het vermogen om ook op een groot festival haar fans te bereiken. Grote klasse!
Dat gold ook voor een prima acterende Anouk en haar fantastische Nederlandse band. Op festivals komt haar instinctieve rock-n-roll gevoel weer bovendrijven en laat ze zien dat ze op dat gebied nog altijd de alleenheerser is. Dat er dit jaar een coverband op Pinkpop staat, moet eigenlijk niet kunnen. Toch zijn er uitzonderingen en die luisterde op zaterdag naar de naam The Analogues.
De mannen spelen de songs van The Beatles naadloos en de jukebox deed dan ook prima haar werk. Daar kunnen de mannen van De Jeugd Van Tegenwoordig een puntje aan zuigen. Hun wat verveelde Amsterdamse kijk aan hoe stads wij zijn act, begint slijtplekken te vertonen. Met Sterrenstof en Watsekeburt? Weten ze nog altijd de boel op te jutten maar het nieuwtje is er toch wel vanaf.
Ook John Coffey en Dool deden dat wat ze al jaren doen: robuust, hard en compromisloos spelen. John Coffey’s sound is robuust maar nergens voorspelbaar. En als zanger David Achter de Molen ook nog even politiek bedrijft in de song This Place is Placeless kan het optreden helemaal niet kapot.
Heel anders zijn de heren van Nothing But Thieves. Dit is een band die al jaren werkt aan het vervolmaken van hun droom: een echte stadionband worden. En ik kan je verklappen: daar zijn ze al. Tijdens hun laatste optredens in de Ziggo Dome wisten ze al te verrassen. De band groeide de laatste jaren uit tot een ware sensatie en is vooral in ons land ongekend populair. Hun laatste album Dead Club City is een waar huzarenstukje en de songs van dit werkstuk kwamen dan ook in optima forma voorbij.
Dit is muziek voor grote massa’s en zanger Conor Mason heeft een hoog knuffelgehalte. Maar het is vooral zijn stem die laat horen waarom iemand zoals Bono al decennia over zijn hoogtepunt is. Ze eren de Pixies (met de song Where Is My Mind?) en met knallende hits zoals het fenomenale Sorry en het toepasselijke Amsterdam ging het veld helemaal plat. Laten we maar gewoon concluderen dat Nothing But Thieves de sensatie van deze Pinkpop-editie was.
Of toch Calvin Harris? Er werd veel gewauweld over diens eerste komst naar Nederland. Want moet deze miljoenen binnen harkende producer en DJ nu op Pinkpop? Die vraag werd het eerste half uur beantwoord met: NIETS! Maar gaandeweg het optreden kwam er toch wat fiducie bovendrijven. Maar het was ook het moment dat je werkelijk snakte naar een band zoals Foo Fighters, The Killers of Kings of Leon.
Dag 3 was volledig uitverkocht. Logisch ook met het roodharige mainstream-kanon Ed Sheeran, Greta van Fleet, het Led Zeppelin anno 2024 en nog een aantal zwaargewichten. Tot die categorie hoort Davina Michelle nog altijd niet. Goed, ze zingt waanzinnig en heeft een uiterst sympathieke podiumuitstraling. Maar haar setlijst heeft nog te weinig echte highlights om ruim een uur te schitteren.
Dat deden de mannen van Limp Bizkit ook niet. Fred Durst, tegenwoordig met heel veel haar, had een handvol covers nodig om het zaakje op stelten te zetten. Het leverde een wat gemakzuchtig optreden op.
Dat kon niet worden gezegd van DOOL. De band rondom TV-persoonlijkheid Raven van Dorst, knetterde dat het een lieve lust was. Want ondanks haar status van Bekende Nederlander, verloochent de Rotterdamse haar afkomst en puur rock-n’-roll DNA niet.
De Ier Hozier bracht niet zo lang geleden het werkelijk bizar goede album Unreal Unearth uit. Een huzarenstukje waaruit hij ook op Pinkpop rijkelijk uit putte. Met een zinderde set, zorgde hij voor het hoogtepunt van de zondag.
En Ed Sheeran? Ach, die man is gewend om grote crowds plat te spelen en dat was te zien en te horen. Na zijn gastrol bij Limp Bizkit verzorgde hij een gelikte ‘ greatest hits’ show die stond als een huis.
Het was een fijne afsluiter van een Pinkpop dat vooraf behoorlijk onder vuur lag maar uiteindelijk sissend lekker afliep.
