Pablo Brooks in Melkweg, halfvolle zaal gevuld met energie
Pablo Brooks is wellicht een van de meest underrated queer pop artiesten van het moment. Hoewel zijn vorige concert in Amsterdam was uitverkocht, waren er dit keer nog redelijk wat kaarten over. Of dit kwam doordat het concert verplaatst moest worden (het zou eigenlijk vorig jaar al plaatsvinden), of omdat mensen simpelweg geen interesse meer hadden, voor mij was het een mysterie.
Door Sophie Aerdts
Nadat Castilho de halfvolle zaal al een beetje op had gewarmd voor Pablo Brooks, nam hij zelf (inclusief konijnenoren) het podium over, met zijn meest recente nummer ‘Body’. Deze single deed dit me erg denken aan de muziekstijl van Years&Years, met de queer invloed, dance-achtige melodieën en de manier van performen. Eén ding was duidelijk, de zaal hing aan zijn lippen.
Nadat hij de zaal in zijn greep had, nodigde hij een van zijn meest trouwe fans uit om samen met hem haar favoriete nummer te spelen, hij zong en zij mocht hem begeleiden op de gitaar. Dit zorgde voor een saamhorig gevoel binnen het publiek, iedereen kwam dichter bij het podium om geen moment te hoeven missen. Vervolgens begon Pablo Brooks over queer zijn als artiest, wat het voor hem betekende en hoe dit hem had beïnvloed in zijn carrière als artiest.
Pablo Brooks voelt zich veilig
Na gevraagd te hebben wie zich nog meer identificeerde als lid van de LGBTQ+ community, gaf hij aan hoe blij hij hiermee was, en hoe bijzonder het was dat er zo’n safe space was gecreëerd. Niet alleen voor de fans, maar ook voor hemzelf. Ook in het publiek was dit te voelen, de manier waarop fans elkaar de ruimte gaven en iedereen in zijn of haar waarde liet.
Wat erg opviel tijdens het concert, was hoe sterk Pablo’s stem was, toen hij vanaf het podium zonder microfoon zong, klonk het zuiver en was het tot achter in de zaal te horen. Dit, in combinatie met zijn constante gedans over het hele podium, zorgde ervoor dat zijn energie door het hele publiek te voelen was. Halverwege het concert was het niet meer te merken dat de zaal niet volledig gevuld was met fans, iedereen was stuk voor stuk bezig met dansen, zingen en springen.
Tussen het publiek
De meest bijzondere momenten waren toen Pablo Brooks het publiek in kwam, de eerste keer tijdens Runaway, waarin hij een soort moshpit creëerde waarin iedereen in stormde tijdens het laatste refrein, inclusief hijzelf. De tweede keer had hij zijn gitaar meegenomen. Dit voelde als een cadeautje van Pablo Brooks aan ons: hij speelde twee akoestische nummers waarmee hij enkele fans tot tranen bracht. De grootste verrassing was dan ook In Between, aangezien deze niet op de setlist van vanavond te vinden was.
Het concert kon natuurlijk niet anders eindigen dan met Not like the movies, zonder twijfel zijn grootste hit. Pablo grapte zelf: ‘this would be my hit, if it had been a hit,’ hoewel het nummer inmiddels ruim 1,5 miljoen streams op Spotify heeft, wat mij betreft maakt dat het zonder twijfel zijn hit.
Aan de mensen die na 2 jaar wachten geen zin meer hadden in dit concert: jullie hebben iets gemist. De sfeer en energie in de zaal was sterk aanwezig en is niet iets wat je makkelijk creëert, helemaal niet als het concert niet uitverkocht is. Dat, in combinatie met Pablo Brooks’ fantastische stem en dance-moves, zorgde voor een bijzondere avond. Pablo Brooks heeft er na gisteren in ieder geval 1 fan bij.
