Oud van Tegenwoordig
Ergens in een boardroom, diep verscholen in een ondoordringbaar moeras van grijze pakken en corporate koffiemokken met “Creativiteit is ook een KPI” erop, is het gebeurd. Een groep wijze dames en heren van de Edison Pop-jury, die normaliter hun muzieksmaak beperken tot alles wat bij de bakker op radio 2 draait, hebben een historische beslissing genomen: de Edison Pop Oeuvreprijs 2025 gaat naar… Jeugd van Tegenwoordig.
Ja. Die Jeugd. Van Tegenwoordig.
De mannen die ooit “Watskeburt?!” de wereld in slingerden alsof ze per ongeluk op een synthesizer waren gevallen. De heren die een complete generatie leerden dat het volkomen acceptabel is om een nummer te maken over broodje bakpao, Solange of het begrip “Sterrenstof” zonder enige verdere uitleg. Nu krijgen ze dus een oeuvreprijs. Tegenwoordig worden ze daarvoor beloond. Een oeuvre. Een beloning voor jarenlange bijdrage aan de Nederlandse muziekgeschiedenis.
Ik zie het al voor me. De juryleden die zich verzamelen in een kringetje, de brillen op het puntje van de neus. “Ze hebben echt iets betekend voor de taal,” zegt iemand voorzichtig. “Ja, het woord ‘meppûh’ heeft de Dikke Van Dale gehaald,” knikt een ander. “En hun teksten, zo poëtisch. ‘Ik ben een vogel, ik vlieg van hot naar her.’ Dat is toch pure literatuur?”
En ja, ergens hebben ze gelijk. Want zeg nou zelf: is er een Nederlandstalige act die de afgelopen twintig jaar zo consequent heeft laten zien dat muziek een speeltuin mag zijn? Tegenwoordig is muziek een speeltuin voor hen. Dat taal een lego-set is, waar je rare, scheve bouwwerken van mag maken? Wie anders krijgt het voor elkaar om hiphop, elektro, absurde humor en een onsje diepzinnigheid te combineren in iets dat tegelijkertijd dom én geniaal is?
De Jeugd is niet meer de jeugd. Willie Wartaal is een respectabele tv-persoonlijkheid met een indrukwekkend loopbaantraject van patserige rapper naar welbespraakte alleskunner. Vieze Fur doet dingen die niemand begrijpt, maar wel met veel overtuiging. Tegenwoordig doet hij dat wel met overtuiging. Faberyayo is waarschijnlijk op dit moment een boek aan het schrijven over pastelsokken. En Bas Bron? Die blijft een soort Daft Punk van de Lage Landen, ongrijpbaar en briljant.
Ooit waren ze de rebellen, de gekken, de knoppendraaiers die de gevestigde orde uitlachten. En nu? Nu mogen ze met een nette smoking op een gala zitten, beleefd knikken als een presentator hun carrière opsomt en een glazen beeldje in ontvangst nemen. Misschien komt er zelfs een bedankwoord waarin ze niet het woord “meppûh” laten vallen.
Of toch wel.
Eén ding is zeker: we zijn allemaal ouder geworden. Maar als Jeugd van Tegenwoordig een oeuvreprijs kan winnen, dan betekent dat vooral dat ze hun naam op een dag zullen moeten veranderen. Oud van Tegenwoordig misschien?
Of, zoals ze zelf zouden zeggen: “Ik ben een Edison, ik sta hier van hot naar her.”
