Muziek als luxeproduct?
Wat zijn we toch goed in Nederland. We hebben festivals vol artiesten, een levendige popcultuur en meer Spotify-hitlijsten dan je door kunt scrollen. Maar laten we eerlijk zijn: in de wereld van muziek is de kans dat je favoriete opkomende artiest na een optreden met winst naar huis gaat, net zo groot als dat je kat de loterij wint. Een beetje schrijnend, niet?
Ik zie het voor me: een bandje, jaren oefenen in een muffe garagebox, eindeloos dromen over dat ene podium met z’n spotlights. En dan eindelijk geboekt! Alleen blijkt die spotlight een dure grap, want de technicus, beveiliging, de huur van de zaal, alles krijgt z’n deel. Alles, behalve de artiest zelf.
Het onderzoek van de Erasmus Universiteit legt de vinger pijnlijk op de zere plek: we betalen gewoon niet genoeg voor live muziek. Maar ja, we willen natuurlijk wél bier voor festivalprijzen blijven drinken en ons niet blauw betalen aan kaartjes. Misschien willen we überhaupt niets betalen, want streaming is tenslotte ook ‘gratis’, toch?
En dus schipperen we. “Doe er een donatiepot bij,” stelt men voor. Of: “Plak een paar euro bovenop het kaartje.” Mooie plannen, maar waarom zijn we muziek zo hardnekkig blijven zien als iets vanzelfsprekends? We betalen immers wél voor een cappuccino die ons latte-art brengt in de vorm van een zwaan. Waarom dan niet voor een artiest die zich drie slagen in de rondte werkt om ons drie minuten kippenvel te bezorgen?
Het is hoog tijd voor een mentaliteitsverandering. Laat muziek weer voelen als een luxe! Niet omdat we het onbetaalbaar maken, maar omdat we het eindelijk op waarde schatten. Want dat bandje in de garagebox? Dat is misschien wel de volgende Eefje de Visser, de volgende Chef’Special. En het minste wat we kunnen doen, is zorgen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over hun boterham terwijl ze ons hart vullen met muziek.
Dus ja, die paar euro extra op een kaartje? Doen. Je favoriete drankje een euro duurder maken zodat de zanger op het podium iets meer kan dan zijn Spotify-statistieken bijhouden? Prima. Want als we niet willen investeren in wat ons raakt, wat blijft er dan over? Stilte. En dat is pas echt een dure grap.
