Manu Chao’s Viva Tu | Een terugkeer zonder vlam
Cijfer: 5 van de 10
Wie Manu Chao niet meer zo scherp op het netvlies had, wordt met Viva Tu helaas op een minder glorieuze manier herinnerd. Zijn eerste album in 17 jaar, Manu Chao’s Viva Tu, voelt als een poging om zijn vroegere magie terug te halen, maar schiet tekort in energie en innovatie. Waar zijn eerdere albums, zoals Clandestino, vol vuur en rauwe protestklanken zaten, is Viva Tu een tamme en soms zelfs saaie echo van dat verleden.
Het grootste probleem is dat het album een loom, bijna futloos tempo heeft. Nummers als “La Couleur du Temps” en “River Why” kabbelen voorbij zonder enige impact, alsof Chao meer een achtergrondmuziekje voor een koffietentje wilde maken dan een werk dat mensen wakker schudt. De krachtige politieke boodschappen die ooit zijn muziek doordrongen, lijken nu verdronken in een zee van herhaling en voorspelbaarheid.
Zelfs samenwerkingen die op papier interessant klinken, zoals die met Willie Nelson in “Heaven’s Bad Day”, voelen oppervlakkig aan en voegen weinig toe aan het geheel. Waar Chao vroeger grenzen overschreed met zijn fusies van genres, blijft hij hier steken in veilige, bijna vermoeide keuzes. Manu Chao’s Viva Tu lijkt daardoor eerder een gemiste kans.
Sociale rechtvaardigheid en hoop
Hoewel hij in Viva Tu zijn bekende thema’s van sociale rechtvaardigheid en hoop blijft aansnijden, ontbreekt de muzikale scherpte die zijn eerdere werk zo onvergetelijk maakte. Tegen de tijd dat de laatste track voorbij is, voelt het album meer als een gemiste kans dan een triomfantelijke terugkeer. Dit maakt Manu Chao’s Viva Tu bijzonder teleurstellend voor voormalige fans.
Als dit je eerste kennismaking met Manu Chao is, zul je je misschien afvragen waar de hype ooit over ging. En als je hem wél nog goed herinnert, dan doet Viva Tu je verlangen naar de dagen dat zijn muziek echt iets losmaakte. Helaas, de verwachtingen die men had van Manu Chao’s Viva Tu worden niet helemaal waargemaakt.
