Liefde wint van de haat bij comeback Nickelback in een uitzinnig Ziggo Dome
Nickelback is met afstand de meest gehate band aller tijden. Zeg tegen een collega dat je naar een show van ze gaat, en je krijgt ongetwijfeld opgetrokken wenkbrauwen te zien. Hoe groot de haat bij de één is, zo diep gaat de liefde bij de ander. Dat werd zondagavond eens te meer duidelijk tijdens hun eerste Nederlandse show in zes jaar. De Ziggo Dome barstte tijdens de anderhalf uur durende show bijna uit elkaar van vreugde.
Door: Sebastiaan Quekel
Fotografie: Ashley Oomen
Het was vooraf een treurig gezicht op de plattegrond van Ticketmaster. Zelfs een uur voor aanvang kon je nog in alle secties een kaartje kopen, inclusief de staanplaatsen. Ter plaatse bleek dat veel vakken op de tweede ring gesloten waren en er op de begane grond nog wel wat ruimte was. Zijn het de hoge prijzen, het tegenvallende laatste album, het gebrek aan nieuwe hits of heeft de belabberde reputatie van de band nu ook bij de eigen fans zijn tol geëist?
Het zal Chad Kroeger allemaal een worst zijn. Nickelback bestaat juist bij de gratie van de haters, zei hij ooit in een interview. En geef hem eens ongelijk: met meer dan 50 miljoen verkochte albums blijft zijn Nickelback een van de meest succesvolle commerciële rockbands ter wereld. Je zou bijna vergeten dat Nickelback onwijs veel trouwe fans heeft, alleen is die groep haters soms zó luidruchtig dat je de liefhebbers bijna niet meer hoort.
In de Ziggo Dome is er geen plaats voor haat, maar enkel voor liefde. Sommige fans zijn zelfs helemaal uit Brazilië gekomen om de terugkeer van de Canadezen te beleven. De avond begint met een vrij spectaculaire intro: politiefoto’s van de bandleden met de tekst “Wanted: Dead or Alive” verschijnen op de drie grote schermen, gevolgd door een politieachtervolging. De spanning is voelbaar in de Ziggo Dome, en de sfeer wordt nog intenser als Chad Kroeger roept: “Amsterdam, we zijn terug! Het is veel te lang geleden dat we hier zijn geweest!”
Het publiek, waarvan ongeveer de helft uit gillende vrouwen bestaat, reageert uitzinnig. “Laat me je horen, dames,” zegt Chad voordat de band “Savin’ Me” inzet, afkomstig van hun doorbraakalbum “All the Right Reasons.” Nickelback grijpt de fans direct bij de lurven en laat ze niet meer los.
Critici verwijten Nickelback nog wel eens dat ze zichzelf veel te serieus neemt, maar in Amsterdam wordt volop gelachen en gegrapt en heerst een aanstekelijke energie. Bij het nummer “Animals” neemt de immer lachende Chad zelf de camera ter hand vanaf een verhoging en filmt het publiek. Hij zegt zich een show in de Melkweg van lang geleden te herinneren, en hoewel hij het jaartal niet noemt, blijkt het 2002 te zijn geweest. “Zeg alsjeblieft niet hoe lang het geleden is”, lacht Chad, die dit jaar zijn 50e verjaardag viert, met een pijnlijke grijns.
Vooruit: muzikaal is het inderdaad allemaal niet hoogstaand of vernieuwend. De set bevat een reeks zeer gladde en overgeproduceerde ‘kutliedjes’, zoals het nieuwe “Those Days.” De band levert verder precies wat de fans verlangen: makkelijk verteerbare en meezingbare hits, opgesierd met een visuele show van jewelste. Zo komen tijdens “Figured You Out” vrouwelijke roadies op het podium die met kanonnen bandshirtjes de zaal inschieten. Opnieuw: niet origineel, maar wel vermakelijk.
Een ander bijzonder moment in de show is een grappige a capella-versie van “Rockstar,” waarna The Lottery Winners het podium betreden voor een gezamenlijke cover van “Don’t Look Back in Anger” van Oasis. Bij de daaropvolgende klassieker “Photograph” verandert de Ziggo Dome in een zee van lichtjes, en daarna mag een hilarisch Frans meisje met blauw haar uit het publiek op het podium komen om “Rockstar” mee te zingen. Ze is verliefd op bandlid Daniel, en Chad maakt een grap: “Ze zou over mijn dode lijf gaan om bij Danny te komen.”
Later biedt Chad nog zijn excuses aan aan de Franse superfan voor zijn vele anti-Franse grapjes, maar zij vindt het alleen maar geweldig. “Je kunt bandlid Danny in de weekenden hebben,” grapt Chad, tot grote hilariteit van het publiek. Bij de klassieker “How You Remind Me” ontstaat er opnieuw een enorme ontlading in de zaal, en iedereen zingt – natuurlijk – uit volle borst mee.
De show sluit grandioos af met het lekker raggende “Burn It to the Ground,” dat zowaar als een ware metalklassieker klinkt. Het is jammer dat Nickelback niet meer van dit niveau laat zien, want ze kunnen het wel. Het publiek verlaat de Ziggo Dome voldaan en vol energie, en heeft absoluut laten zien dat óók zij zich niks aantrekken van de miljoenen haters die Nickelback tot hun laatste snik blijven verguizen.
