Legendarische band Ten Years After en jonge talenten stelen de show op Bluesfestival Hoogeveen 2024
Voor zover mij bekend werden de voorgaande 17 edities van dit jaarlijkse Bluesfestival in theater De Tamboer in het Drentse Hoogeveen altijd in de maand november gehouden. Wat de reden is geweest om het nu in september te organiseren is mij niet bekend; maar het betekent in elk geval dat er dit keer twee locaties anders waren dan in voorgaande jaren (geen Passagezaal en Forumfoyer), want nu was er een buitenpodium in de Beeldentuin, onder prima weersomstandigheden, waardoor vrij veel mensen langere tijd doorbrachten rond dit podium, waar ook verschillende eetgelegenheden waren (sommigen noemen dit ‘foodtrucks’), de wel vaker gebruikte Passagefoyer èn natuurlijk de grote zaal die Tamboerzaal heet.
Tekst & foto’s: Harry Pater
Het festival opende al om zes uur met het Chicago Blues Duo in de Beeldentuin. Ondergetekende kon nog net het staartje van dit optreden meemaken, al was het moeilijk om foto’s te maken omdat het door de rook net leek alsof ze in de mist optraden. Ik vermoed dat veel ‘echte bluesliefhebbers’ dit optreden van zanger-gitarist Robbert Fossen met mondharmonicaspeler Thomas Toussaint zeer gewaardeerd hebben of zouden hebben als ze eerder waren gearriveerd, want dit veel bekroonde duo speelt met grote overgave de klassieke blues uit Chicago, met akoestische gitaar, zang en mondharmonica. Robert Fossen heeft tien jaar geleden de Blues Award gewonnen voor beste Nederlandse blueszanger.
Dit optreden trok al een flink aantal bezoekers, maar tegen het eind vertrokken veel van hen omdat om zeven uur publiekstrekker Julian Sas ging beginnen in de grote zaal èn tegelijkertijd de talentvolle zangeres Emily Hill in de dichtbij gelegen Parkfoyer.
Deze inmiddels 23-jarige zangeres en songwriter Emmelien Hilbers uit Amersfoort was in 2022 ook al present op dit festival, waar ze toen al een prima indruk maakte, ondanks dat ze nogal ‘bleu’ overkwam. Haar repertoire is vrij diverse, naast blues en jazzy nummers geeft ze ook countryachtige en meer rockende songs aan het publiek. In vergelijking met twee jaar geleden vind ik haar een stuk zelfbewuster en volwassener overkomen dan toen. Emily Hill heeft in elk geval een prettige zangstem en een prima uitstraling en -sound samen met haar vier (oudere) mannelijke bandleden.
In de Tamboerzaal was op hetzelfde moment het optreden begonnen van de Julian Sas Band, die afgelopen jaren al vaker op dit podium heeft gestaan, in diverse bezettingen. De sinds 1994 actieve band bestaat tegenwoordig naast Julian Sas zelf uit bassist Edwin van Huik en drummer Lars-Erik van Elzakker. Deze ritmesectie creëert een prima basis voor het gitaargeweld van Julian, wat uiteraard precies is wat je van de band kunt verwachten.
Zoals altijd stond Julian vrijwel continu met een brede smile op zijn gezicht de ene na de andere solo en riff uit zijn gitaar te toveren, regelmatig het publiek te activeren om mee te doen (klappen, bewegen en soms zelfs zingen). Het bleek dat al velen ruim voor het optreden begon al voor het podium waren samengekomen om toch vooral alles mee te kunnen krijgen. En in het jaar dat Julian Sas zijn dertigjarig jubileum viert bewijst hij opnieuw absoluut een van de toppers in het bluesrockgenre te zijn èn dat de invloed van zijn grootste held Rory Gallagher nooit ver weg is, ook in zijn eigen repertoire.
Richville is het duo van gitarist-zanger Richard van Bergen en Jody van Ooijen op drums, die sinds vorig jaar onder deze naam optreden, zij speelden in de Beeldentuin. Het klonk behoorlijk authentiek en rauw, maar wat wil je ook met alleen akoestische gitaar en drums. Voor mij een aangename kennismaking!
Veel van de bezoekers kwamen voor de volgende act op het grote podium van de Tamboerzaal, de legendarische band Ten Years After, die voor eeuwig bekend is vanwege het optreden op het legendarische Woodstock festival in 1969. Van de originele bezetting zijn na het overlijden in 2013 van gitarist-zanger Alvin Lee en de pensionering van bassist Leo Lyons, alleen toetsenist Chick Churchill en drummer Ric Lee (beide 78 jaar) overgebleven.
Evenals tijdens het vorige optreden in Hoogeveen werd de zang en het gitaarwerk verzorgd door de veel jongere, want 41-jarige, Marcus Bonfanti (ooit bekend in de Britse band Saint Jude), die tegenwoordig de muzikale leider van de band is. Op basgitaar was opnieuw de veteraan Colin Hodgkinson (volgende maand 79 jaar) aanwezig, die op zijn cv namen heeft staan als Alexis Korner, Charlie Watts, Jan Hammer, Whitesnake, Peter Maffay en Chris Rea (en dan vergeet ik er nog een stel). Voor en na het optreden sprak ik verschillende mensen die speciaal voor deze band waren gekomen en nogal wat van hen wisten niet dat Alvin Lee al meer dan tien jaar geleden was overleden.
Het optreden bestond uit voornamelijk klassiekers van de band, waarvan het publiek duidelijk genoot, zoals Hear Me Callin’ en met als hoogtepunt natuurlijk I’m Going Home, wat immers dè klassieker van Ten Years After is. Marcus Bonfanti brengt een eigen zang- en gitaargeluid mee en probeerde ook nu absoluut geen Alvin Lee imitator te zijn. Chick Churchill oogde soms wat afwezig maar zijn toetsenklanken (deze keer helaas geen echte Hammond) waren prima en effectief en de ritmesectie was ook weer dik in orde!
In de Parkfoyer heb ik daarna nog een tijdje kunnen ervaren dat ook de Engelse zanger-gitarist Danny Giles in z’n eentje een (helaas maar half gevulde) zaal aankan, met zowel eigen songs als mooie covers. Normaliter treedt hij met zijn driekoppige band op, maar solo staat hij ook absoluut z’n mannetje.
In de Beeldentuin was hierna het Ralph De Jongh Trio te zien, met een, zoals gebruikelijk bij de optredens van Ralph (zowel solo als met verschillende formaties) enerverend optreden, uiteraard was hij weer voorzien van een paar mooie klompen. Op sologitaar had hij de geweldige gitarist Tim Birkenholz meegenomen, die voor nogal wat flitsende solo’s zorgde. Ze wisten het aanwezige publiek flink enthousiast te krijgen. Een jaar geleden trad Ralph solo op in de nu gesloten Passagefoyer en het is volgens mij al zeker de vierde of vijfde keer dat hij in De Tamboer optrad, altijd met veel succes.
De afsluiter Laurence Jones was in 2019 ook al in de Tamboerzaal te zien en maakte daar zóveel indruk dat de roep om zijn terugkeer steeds groter werd. De uit Liverpool afkomstige Laurence beschouwt Nederland als minstens zijn tweede vaderland en komt hier graag en vaak optreden. Dit optreden was de een na laatste van vier optredens die hij deze maand in ons land gaf. Veel mensen kwamen speciaal voor hem naar Hoogeveen en dan niet alleen muziekliefhebbers uit de noordelijke en oostelijke provincies, ik sprak met een volledig grijze en langharige fan die helemaal per trein vanuit Alkmaar was gekomen; deze man was uiteraard ook op donderdag naar het optreden in zijn woonplaats geweest.
Laurence Jones bracht vorig jaar zijn nieuwste (8e) album Bad Luck & The Blues uit, dat hijzelf produceerde en dat de eerste plaats behaalde op de officiële Britse Jazz & Blues Charts.
Laurence Jones is een begenadigd gitarist (dat op de eerste plaats), zanger en songwriter die er altijd vol in gaat… altijd met een brede glimlach getooid en vaak ongehoorde geluiden uit zijn gitaar weet te krijgen. Door zijn sympathieke uitstraling weet hij iedere keer snel het publiek voor zich te winnen en dat was in Hoogeveen precies wat er gebeurde. Zijn beide begeleiders Jack Alexander Timmis op bas en Ash Sheehan op drums werken al geruime tijd met hem samen en met z’n drieën maken ze er iedere avond een muzikaal feest van! In mei volgend jaar komen ze terug naar ons land voor optredens.
Een bluesfestival als dit is vooral bedoeld voor blues(rock)liefhebbers en brengt naast mooie optredens ook de gelegenheid om van gedachten te wisselen met vrienden, collega’s en onbekenden. Ondergetekende heeft hiervan ook gebruikgemaakt en leuke gesprekken gehad, steeds op andere plekken dan waar muziek werd gemaakt (heb zelf een hekel aan dat geklets tijdens muziek), kwam zelfs nog een oude bekende tegen die ik zeker 30+ jaar niet meer had gezien en gesproken. Helaas heb ik het optreden van Feather & The White overgeslagen omdat dit tegelijk met Laurence Jones was, maar acht van de negen optredens bijwonen vind ik een aardig resultaat…
Benieuwd waar De Tamboer volgend jaar mee komt in de programmering.
Wat mij betreft wat meer ‘nieuwe’ namen want eerlijk is eerlijk: Julian Sas, Ten Years After en Ralph de Jongh zijn er zeker al drie keer of meer geweest… hoe goed ook, er zijn natuurlijk voldoende andere acts actief!
