Lady Gaga’s Harlequin
Soundz cijfer: 6/10
Lady Gaga heeft haar nieuwe album Harlequin uitgebracht, en ik probeer te begrijpen wat ik net heb gehoord. Is het jazz? Is het pop? Of is het… een soort theatraal chaosproject? We wisten dat Gaga diep in haar rol als Harley Quinn uit Joker: Folie à Deux zou duiken, maar Lady Gaga’s Harlequin? Dit had ik niet zien aankomen.
Lady Gaga’s Harlequin musical
Het album voelt als een musical. Maar niet het soort musical waarbij je de liedjes neuriet als je het theater verlaat. Nee, Lady Gaga’s Harlequin is eerder het soort waar je na afloop denkt: “Heb ik net een vuilnisbak deksel horen rinkelen midden in een jazznummer?” Blijkbaar, ja, dat is precies wat er is gebeurd. Gaga’s productiekeuzes omvatten oorlogstrommels en andere bizarre elementen, waardoor eeuwenoude klassiekers ineens… ongemakkelijk worden.
Neem nou “Get Happy”. Dit nummer moet je eigenlijk vrolijk maken, maar ik voelde me eerder een beetje ongemakkelijk. Ze heeft de tekst aangepast met een verwijzing naar de Joker (Arthur Fleck), waardoor je ineens geacht wordt mee te leven met iemand die, laten we eerlijk zijn, vreselijke dingen heeft gedaan. En dan is er Gaga die zichzelf presenteert als de echte crimineel, niet de Joker. Wat gebeurt hier? Is dit een karakterstudie? Een biecht? Of een creatieve instorting van Lady Gaga’s Harlequin?
Harlequin voelt als een spiegel van de actrice in Gaga, degene die al haar frustraties op deze fusie van muziek en gekte heeft losgelaten. In sommige nummers hoor je de uitputting in haar stem, alsof ze al jaren aan het vechten is met haar publieke imago (wat ze in interviews ook aangeeft). In “Happy Mistake” zingt ze over haar leven dat uit de hand loopt, en het voelt alsof je bent gevangen in haar chaotische energie.
Jazzy Jazz
Toch is de jazz zelf… goed? Soms? Haar zang is sterk, en als je fan bent van haar eerdere jazzalbums, zul je hier en daar briljante momenten vinden. Maar dan, plotseling, lijkt de Joker binnen te sluipen en alles te verdraaien. Het nummer “The Joker” zou gaan over Harley Quinn’s verknipte gevoel van liefde, maar het klinkt als een soort verklaring van… wat? Macht? Slechtheid? Ik weet niet zeker of ze alles onder controle heeft, of dat ze het helemaal kwijt is in Lady Gaga’s Harlequin.
Uiteindelijk laat Harlequin je verward, geïntrigeerd en misschien een beetje bang achter. Het is alsof je door een kermisspiegelhuis loopt—je weet niet zeker wat echt is, maar je kunt je ogen er niet vanaf houden. Als dat Gaga’s bedoeling was, is de missie geslaagd met Lady Gaga’s Harlequin. Maar als je op zoek was naar de volgende Chromatica, dan is dit misschien niet de Gaga die je verwachtte.
