Kiwanuka betovert zonder poespas
Michael Kiwanuka is pas 37, maar is nu al dé soulartiest van deze generatie. Met alleen zijn fenomenale stem, zijn krankzinnig goede begeleidingsband en een paar gloeiende lampen weet hij woensdagavond de AFAS Live te betoveren, zonder poespas of overdreven spektakel.
Tekst en foto: Sebastiaan Quekel
Kiwanuka heeft in Nederland een onsterfelijke status verworven. Al maanden van tevoren is de Amsterdamse popzaal stijf en stijf uitverkocht. 3600 mensen zochten op het allerlaatste moment nog tevergeefs naar een kaartje via TicketSwap. Ook naar het uitverkochte concert in Den Haag, een paar dagen eerder, was de vraag gigantisch. Het is dus niet de vraag of, maar wanneer Kiwanuka het veel grotere podium, de Ziggo Dome, aan de overkant mag betreden.
Ook dan zal Kiwanuka waarschijnlijk niet alle registers opentrekken. De setting in de AFAS Live is behoorlijk sober, bijna huiselijk zelfs. Een groot rood doek hangt als een theatergordijn achter het podium, omlijst door een scherm. Vijf tafellampen verspreiden een warme gloed over het podium. Kiwanuka en zijn tienkoppige band, inclusief een violist, cellist en drie achtergrondzangers, staan anderhalf uur roerloos op het podium. Meer is het niet, en meer zal het niet worden. Het decor past perfect bij Kiwanuka’s ingetogen uitstraling.
Al vanaf het eerste moment wiegt de band de zaal in een trans. Bij opener The Rest of Me klinkt Kiwanuka gelijk warm en geruststellend, waarin hij subtiel wordt gedragen door mooie gitaarpartijen. Bij het daaropvolgende You Ain’t the Problem krijgt de show al snel vaart. De achtergrondzangeressen klinken feilloos. Ze dragen de melodie terwijl ze een tamboerijn in hun hand houden. Op het grote scherm achter de band verschijnt een lachende baby. Het voelt als een viering van het leven, een moment van vreugde in Kiwanuka’s doorgaans melancholische repertoire.
Kiwanuka houdt het hoge niveau vast. Bij Father’s Child zorgen zijn subtiele gitaartokkelen op het einde voor een kippenvelmoment, terwijl bij Black Man in a White World de AFAS Live verandert in een gospelkerk. Voordat hij begint, richt Kiwanuka zich voor het eerst tot de zaal. “How are you feeling, Amsterdam?” vraagt hij. De zaal reageert uitbundig. “So good to be here tonight.” Wat volgt, is een jazzy intro, terwijl op het scherm zwart-witbeelden van sportende zwarte mensen verschijnen. Het is een strijdlied, maar Kiwanuka brengt het met een ontwapenende kalmte en veerkracht, precies zoals we hem kennen.
Vanaf dat moment komt de band helemaal los. Rule the World begint nog dromerig, bijna Pink Floyd-achtig, met zweverige gitaarpartijen. Tot een van de achtergrondzangeressen begint te zingen, een overdonderende solo die doet denken aan The Great Gig in the Sky. Het applaus wat zij oogst is niet minder dan terecht.
Bij Hero begint Kiwanuka eerst nog solo, maar het nummer barst al snel los in een explosie van soul. Dit is Kiwanuka op zijn best: subtiel en breekbaar, maar met een immense intensiteit. Vervolgens dreigt de show even in te zakken. Bij Light blijft de set vrij statisch en verslapt de aandacht. Een onverwachte solo of interactiemoment was hier fijn geweest.
Gelukkig trekt Kiwanuka met Home Again de aandacht weer volledig terug. In Den Haag droeg Kiwanuka dit nummer nog op aan de overleden Roberta Flack, maar vanavond is de ode voor de Nederlandse fans. “Jullie waren het eerste land dat onze muziek omarmde”, zegt hij. De zaal luistert ademloos terwijl hij het nummer prachtig breekbaar zingt.
Na een korte pauze keert Kiwanuka terug voor de toegift. Lowdown (Part I & II) wordt voor het eerst live gespeeld in Amsterdam en mondt uit in een hypnotiserend groove. Maar het absolute hoogtepunt bewaart Kiwanuka – hoe kan het ook anders – met Cold Little Heart. Zijn grootste hit, goed voor 328 miljoen streams op Spotify. De uitvoering in AFAS Live is meeslepend, met subtiele nuances en een band die werkelijk boven zichzelf uitstijgt.
De avond eindigt na ruim anderhalf uur met Love & Hate, dat live nog een stuk langer duurt dan de zeven minuten op Spotify. Het eindigt natuurlijk met dat hypnotiserende pa-pa-pa-ba-da-pa, dat nog lang in je hoofd blijft spoken. Een meeslepend slotakkoord van een avond die bewijst waarom Michael Kiwanuka zo geliefd is in Nederland.
Zijn muziek heeft nogmaals geen poespas nodig. Alleen die stem – die stem dames en heren! – doet ons al verlangen naar een volgende show. Tot op de festivals!
