KANE stopt. Met gevoel. En een marketingplan
Het is gebeurd. Het staat zwart op wit. In een nieuwsbrief, nota bene. Niet op een parkeerplaats bij McDonald’s Breda, niet in een woedende Tweet, niet via een cryptisch Instagram-bericht met alleen een zwart vierkant en het woord “ENERGIE”. Nee. KANE stopt. Officieel. Voor de tweede keer.
En zoals dat hoort bij KANE, gebeurt ook dat stoppen met maximale ernst. Alsof het gaat om de beëindiging van een internationaal vredesakkoord in plaats van gewoon het pauzeren van een poprockduo dat altijd een beetje klonk alsof U2 en Blof samen een espresso teveel hadden gedronken.
We kregen niet zomaar een berichtje. Nee, we kregen een zielenroersel. Een digitale psalm. Een afscheidsbrief die ergens halverwege overgaat in een TED Talk over circulaire liefde, existentiële groei en het belang van presales. “We wilden eerst de muziek laten spreken.” Tuurlijk jongens. Maar dan wél met een exclusieve voorverkoop vóórdat jullie het stoppen aankondigen. Een afscheid met strategisch ticketmanagement, dat is pas rock-‘n-roll anno 2025.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van KANE. Eerlijk waar. “Rain Down On Me” is nog steeds een anthem. Dinand blijft een rasperformer. En Dennis? Die speelt gitaar met de mimiek van een man die net een spirituele openbaring heeft gehad over toonladders. Maar er klopt gewoon iets niet.
Want niemand gelooft dat dit écht het einde is. Kom op. Dit is KANE. De band die zelfs na tien jaar radiostilte terugkwam met een energie alsof ze nooit waren weggeweest. De band die je gewoon voelt heropstaan over een jaar of vijf, wanneer iemand ergens in de wereld per ongeluk weer een akoestische gitaar oppakt tijdens zonsondergang. En voor je het weet: hoppa, Ziggo Dome vol.
Het is ook de enige band ter wereld die een afscheidsbericht weet te combineren met een nieuw album, een reeks festivals, een show in Ahoy én een single die “Older” heet. Het zou me niet verbazen als de volgende release “Oldest” wordt, gevolgd door het album “We Swear This Time It’s Really Over (But Maybe Not).”
En toch, cynisme terzijde, ergens is het ook mooi. KANE stopt niet omdat het niet meer lukt. Ze stoppen omdat ze op hun hoogtepunt zijn. Dat is zeldzaam. En heel eerlijk: misschien zijn Dinand en Dennis de enige mannen in Nederland die zelfs in afscheid nemen proberen om perfect te zijn. Het is geen exit, het is een kunstinstallatie. Een theatraal einde met glans, pathos, en uiteraard, een diepe, zinderende fade-out.
Maar ik zeg: tot ziens. Niet vaarwel. Zet maar vast een reminder in je agenda voor 2030. KANE – The Re/Return Tour.
En tegen die tijd heet het album vast gewoon Re/Recycle.
De volgende stap in het marketing plan is ook duidelijk…….Dinand gaat als coach bij de nieuwste editie van The Voice of Holland aan de slag.
