Kane flikt het, een glorieus weerzien met de fans in de Ziggo Dome

Kun je ongestraft 10 jaar van het toneel verdwijnen? Een topsporter zou je hard uitlachen maar ook in de muzikantenwereld roept dat de nodige vragen op. Kane liet gisteravond in de Ziggo Dome zien en horen dat tijd geen enkele vat heeft op zanger Dinand Woesthoff en gitarist Dennis van Leeuwen.

Door: Jean-Paul Heck
Foto’s: Ashley Oomen

In de fijne documentaire A Story Recorded vastgelegde terugkeer van Kane, is al duidelijk te zien dat Kane nooit aan half werk heeft gedaan. Niet zo van, een paar repetities, spelen en cashen. In Amsterdam werd nog maar eens duidelijk wat de band zo bijzonder maakte en maakt. Kane gaat altijd voor het maximale: productie, licht, stage en de muzikale content was in de Ziggo Dome van een bizar hoog niveau. Met teruggekeerde drummer Cyril Directie, bassist Nick Kamphuis en toetsenman Peter Kriek, haalde de band ook weer nieuw elan en veel kwaliteit binnen. De hele terugkeer van Kane staat in het teken van het opnieuw connectie zoeken met de fans.

Het was vanaf de eerste toon ook meteen duidelijk dat de charismatische Woesthoff en de nog immer heerlijk spelende Van Leeuwen dat als hoofddoel hebben gesteld. In de show wordt letterlijk teruggegaan naar de begintijd. Zo werd er afgetrapt op een klein podium achter in de zaal en was de eerste single ‘Where Do I Go Now?’ het logische startschot. Wat meteen opvalt is dat Kane nog altijd de gave heeft om elke venue, van welke grootte dan ook, om de vingers te winden. Connectie en bedanken waren de toverwoorden die de hele avond voorbij kwamen. Deze show is een fenomenale flashback maar geeft stiekem ook perspectief voor de toekomst. Zo worden ouwe songs haast naadloos afgewisseld met nieuw werk dat in de Ziggo Dome ook moeiteloos overeind bleef.

De lange show bleef spannend door de verrassingen die Kane in petto had. Het grote podium, gehuld in een groot wit laken, werd zowel gebruikt voor de effecten van de Belgische lichttovenaar Ignace als voor filmbeelden die vaak ter plekke live door Woesthoff werden geschoten. Kane ging in Amsterdam geen moment voor de gemakkelijke weg. Natuurlijk werd de overleden toetsenman Nico Brandsen op een fraaie en ingetogen wijze geëerd. Maar Woesthoff die zijn mening over politiek nooit onder stoelen of banken duwt, kwam met een kleine vlaggenparade ook terug op oorlogen in deze wereld. Niet op een drammerige manier maar gepast met een verpletterende versie van Scream.

Ook durft de band het repertoire op sommige momenten klein te houden. Zo kreeg ‘Come Together’ op de catwalk een fijne en ingetogen bewerking en stelde Woesthoff de nieuwe manschappen voor. Van Leeuwen pakte zijn moment in een uitgesponnen versie van ‘It’s London Calling’ en het immer prachtige ‘Solitary Madness’. Natuurlijk werden ‘Rain Down on Me’ en ‘No Surrender’ in het slotakkoord gespeeld. Althans, dat dacht iedereen. Maar nee, ‘Catwalk Criminal’ en de heerlijk hypnotiserende nieuwe single ‘What If I Want You Know’ waren de opmaat naar ‘I Belong To You’, wellicht de mooiste song in het oeuvre van de band.

Conclusie? Woesthoff en Van Leeuwen hebben het gewoon geflikt. Volgens de zanger niet voor altijd maar als je na tien jaar absentie laat zien dat je nog altijd van internationale klasse bent, lijkt een verlenging van al dit moois evident.