JJ Grey & Mofro brengen geslaagd avondje swamprock naar Utrecht
Door Wout Bekhuis
De lichten in TivoliVredenburgs Pandora zijn nog nauwelijks gedoofd als JJ Grey vurig blazend op zijn mondharmonica het podium betreedt. Ook de zeven muzikanten en twee achtergrondzangeressen die hem volgen, zetten direct energiek in wanneer ze hun plekje op de planken hebben gevonden. JJ Grey & Mofro hebben er zin in vanavond!
De uit Jacksonville, Florida afkomstige band opent de set dan ook vol overtuiging met Olustee, de titeltrack van het album dat vorig jaar, negen jaar na zijn voorganger, werd uitgebracht. Hierin is meteen ruimte voor uitgebreide gitaarsolo’s: een voorbode op de vele verschillende solo’s die nog zullen volgen. De band brengt live dan ook veelal uitgesponnen versies van de nummers uit hun omvangrijke oeuvre. Vaak tot genoegen van het enthousiaste publiek, dat al snel een goede interactie vindt met de muzikanten op het podium.
Energie genoeg of niet?
Zo gaat er een golf van opwinding door de uitverkochte zaal wanneer JJ, opnieuw met mondharmonica, de eerste tonen van publieksfavoriet Lochloosa laat klinken. Hierop volgt een bijzonder dynamische versie van het nummer, waarin de hoofdrollen uiteindelijk zijn weggelegd voor de twee achtergrondzangeressen. Om beurten mogen de twee zeer begaafde vocalisten naar hartenlust uithalen, alsof het een battle in een Amerikaanse talentenjacht betreft.
Uiteraard doet dit spektakel het ook goed bij het publiek, maar helaas blijkt het teveel gevraagd om die energie de hele avond vast te houden. Waar Grey in het begin van de show het publiek op de juiste momenten weet op te jutten, en zich een waardig aanvoerder van zijn band toont door zijn bandleden volop aan te moedigen tijdens weer een uitgebreide solo, komt halverwege het concert toch de klad erin. Wanneer het tempo iets omlaag gaat en de frontman uit Florida net iets te vaak en uitgebreid een nummer introduceert, verslapt de spanningsboog van het publiek.
Gezellig en rumoerig café
Zo transformeert Pandora tot een gezellig en rumoerig café, wat Grey overigens niet lijkt te deren. Goedgemutst blijft hij interactie zoeken en zijn nummers van introducties te voorzien. En hij blijft zijn soulvolle stem met ogenschijnlijk speels gemak ten gehore brengen. Ook bij de vakkundige muzikanten en vocalisten achter hem lijken de verschillende muzikale hoogstandjes hen soms bijna irritant gemakkelijk af te gaan. Een vreemd soort contradictie, waarvan er gek genoeg meerdere te ontdekken vallen. Zo straalt de mix van rock, soul en blues op voorhand een prettig soort rauwheid uit, maar is de uitwerking op het podium net iets te vaak net iets te gelikt. En hoewel JJ Grey in alles de onbetwiste frontman uitstraalt, blijken een ritmisch intermezzo van de drummer en percussionist én een toegift van de trompettist en saxofonist twee zeer welkome momenten van afwisseling.
Na een minder sterk middendeel leidt het gospelbluesachtige The Sun Is Shining Down dan toch weer een sterk slotdeel in. De band en het publiek herpakken zich en de chemie groeit weer met de minuut. Nadat JJ Grey zijn mondharmonica weggeeft aan een van zijn fans die in een rolstoel pal tegen het podium aanzit, zet Mofro de best denkbare afsluiter van dit concert in: Ol’ Glory. Zo eindigt de reguliere set met een van lekkerste en meest opzwepende nummers uit het rijke repertoire van de band. Als ruim twee uur na Olustee ook de fijne toegift tot een eind komt, kun je, ondanks enkele kritische noten, niet anders concluderen dan dat de swamprockers uit Jacksonville een geslaagd optreden hebben neergezet.
