Jack White herontdekt zijn oerkracht op No Name
Toen ik voor het eerst Jack White’s nieuwe album No Name beluisterde, was ik meteen onder de indruk van hoe hij teruggrijpt naar zijn muzikale roots. Dit album voelt als een krachtige terugkeer naar de rauwe energie en het ongepolijste geluid dat ik zo waardeer in zijn vroegere werk met The White Stripes. Het is alsof White besloten heeft om alle franje en experimenten die zijn recente werk kenmerkten, achterwege te laten en zich volledig te richten op wat hij het beste doet: pure, onvervalste rock ’n roll.
Door Heavy E
Nummers zoals “Bless Yourself” en “Tonight (Was a Long Time Ago)” sprongen er voor mij echt uit. De gitaar riffs zijn enorm krachtig en de melodieën blijven nog lang in je hoofd hangen. Terwijl ik luisterde, voelde ik een bijna nostalgisch verlangen naar de tijd waarin rock simpelweg draaide om het plezier van het spelen. Het was duidelijk dat White datzelfde gevoel heeft willen vastleggen op deze plaat.
De afsluitende nummers, zoals “Missionary” en “Terminal Archenemy Ending,” gaven me het gevoel dat ik het album meteen opnieuw wilde afspelen. Het is alsof deze tracks een perfecte balans vinden tussen intensiteit en atmosfeer, wat de hele luisterervaring compleet maakt.
Voor mij is No Name meer dan alleen een terugkeer naar de basis; het is een herbevestiging van Jack White’s status als een van de grootste rockartiesten van onze tijd. Dit album zal nog lang in mijn playlist blijven staan, en ik durf te zeggen dat het een van zijn beste soloalbums tot nu toe is.
