In AFAS Live laat Ben Howard een bak aan potentie liggen
Soundz cijfer: 7/10
Dat Ben Howard zich op het podium niet manifesteert tot de grootste flamboyant, mag na een kleine vijftien jaar geen verrassing meer zijn. Wél staat de muzikant uit Devon bekend om zijn muzikale vakmanschap. In AFAS Live levert die combinatie een prima concert op, maar nergens wordt het écht groots.
Door Wout Bekhuis
Groots was wel het ontvangst tien jaar geleden van I Forget Where We Were, het tweede studioalbum van Ben Howard. Om dat jubileum te vieren tourt de 37-jarige Brit door Europa om specifiek de nummers van dat album nog eens live te vertolken. Dat Howard en zijn achtkoppige band in AFAS Live nog wat voorzichtig beginnen mag geen naam hebben. Immers, zelfs de beste concerten beginnen vaak met een opwarmertje.
Maar als de podiumformatie de energie in de zaal probeert aan te zwengelen met het titelnummer, voel je nog steeds dat de voet niet helemaal van de rem gaat. Nu is het ook niet de intentie van Howard om grootschalige stadionrock neer te zetten, maar het is zonde dat het samenspel van negen instrumenten plus vocalen geluidstechnisch nauwelijks tot z’n recht komt. Nummers als Time Is Dancing, Small Things en How Are You Feeling? worden eigenlijk veel beter uitgevoerd dan je met gesloten ogen zou vermoeden.
Aan talent geen gebrek
Aan muzikaal talent is op het podium namelijk, zichtbaar, geen gebrek. De prachtige gelaagdheid van Howards muziek vervormt zich echter te vaak tot een murw geheel in AFAS’ Black Box. Gelukkig zijn er ook momenten waarop de muziek wel helder overkomt op het aandachtige publiek; meestal wanneer het een kleinere bezetting betreft, of wanneer een nummer laag voor laag wordt opgebouwd. Zo komt Oats In The Water prachtig uit de verf, wanneer Howard enkel met zijn celliste een verrassend kleine versie van het nummer brengt, vol onderhuidse spanning. Ook End Of The Affair, dat lang klein blijft om vervolgens toch richting een vakkundig gemusiceerde uitbarsting te bewegen, behoort tot een van de hoogtepunten. Evenals de toegift, dat met Days Of Lantana toch nog een nummer kent van Howards meest recente album (2023) – dat hij schreef nadat hij twee jaar geleden twee keer werd getroffen door een TIA.
Ben Howard heeft een te grote bezetting
Hoewel er dus wel degelijk wat te genieten valt, mist het geheel de nodige extase. En dat valt niet geheel op het conto van matige akoestiek te schrijven. In een van zijn spaarzame praatjes richting de zaal geeft Howard aan veel vaker op dit podium te hebben gespeeld. Maar ondanks deze bagage maakt hij artistieke keuzes die niet altijd bijdragen aan de beste concertervaring. Naast de te grote bezetting voorziet hij zijn nummers veelal van een net iets te lang outro, waardoor het publiek zijn ontlading maar moeilijk kwijt kan. Zo spelen Howard en consorten een concert waar muzikaal- en vocaaltechnisch weinig op aan te merken valt, maar dat qua beleving nergens zijn volledige potentieel bereikt.
