Green Day – Saviours
Door Jean-Paul Heck
Green Day wordt altijd afgerekend op twee speerpunten in hun loopbaan: het derde album Dookie en het pseudo-rockopera American Idiot waarmee ze in 2004 de wereld verraste. Terecht overigens. De band maakte een aantal prima platen die echter niet allemaal uitblinken in cohesie. De twee bovengenoemde titels hebben die kwaliteit wel. Daar kan Saviors nu aan worden toegevoegd. De thematiek bij Green Day is immer hetzelfde: humor, politieke betrokkenheid en ordinair schelden.
Op het vorige album Father Of All vloog de band uit Californië volledig uit de bocht. Er was geen plan maar vooral geen goede liedjes. Maar de postduiven die de afgelopen maanden vanuit Oakland over de wereld vlogen, beloofden al veel goed. De vier verschenen singles waren raak en bevatten alle bovengenoemde elementen. Voor Saviors nam de band hun intrek in de legendarische RAK-Studio’s in hartje Londen. Ik was er ooit en ik snap dat de enorme studioruimte de drie heren inspireerden.
Maar wellicht was het terughalen van American Idiot-producer Rob Cavallo wel de doorslaggevende handeling. Saviors is net geen American Idiot maar komt wel gevaarlijk dicht in de buurt. Songs als het ijzersterke Coma City, het razendsnelle 1981 en de nu al memorabele ballad Goodnight Adeline behoren tot de beste nummers uit het oeuvre van Green Day. Billy Joe Armstrong zingt nog altijd even goed als 34 jaar terug toen 39/Smooth als debuutplaat verscheen. Ik las wat zure recensies over deze plaat maar die zijn vooral afkomstig van critici die zijn blijven steken in de punkpop van beginjaren ’90. Jammer, zij zijn niet zoals de drie mannen van Green Day meegegroeid met de standaard van vandaag.
