Grace Carter – In de voetsporen van Nina Simone
Grace Carter had al als tiener alles om een superster te worden. Maar COVID-19 en twijfels over de
juiste richting leken haar carrière in het slot te gooien. Met haar nieuwe EP Little Lost, A Little
Found is de Engelse zangeres terug. Wat heet: haar stem is gegroeid en de songs zijn van een
machtige schoonheid.
Door: Jean-Paul Heck
Grace Carter groeide op in een muzikaal gezien waar ze al op jonge leeftijd achter de piano kroop. ,,Ik
wilde al heel snel mijn eigen liedjes schrijven. Die drang was er, alleen wist ik toen nog niet hoe ik het
moest doen.” De in Kensal Rise, Londen geboren Carter, groeide op in Brighton. De badplaats aan de
zuidkust van Engeland. Een plek waar muziek overal te horen was. In de clubs, in de strandtenten en
in jazzgelegenheden.
,,Ik groeide op met R&B, reggae, soul en funk. Maar degene die mij het meest bekoorde was Nina Simone. Dat was een vaste waarde bij ons thuis. Haar stem, die boodschap….alles was intens en mooi.” Ook de aanwezigheid van haar stiefvader Paul Philips was meer dan instrumenteel. ,,Hij was degene die voor mij mijn eerste gitaar kocht. Ik was volgens mij 13 jaar en hij voelde hoe fanatiek ik was.
Hij daagde mij uit met woorden zoals: ‘ lieve Grace, ik denk niet dat jij al een liedje zou kunnen schrijven en dat soort teksten. Ik was heel fanatiek, competitief zelfs en wilde alles perfect doen.” Het leidde tot een verbeten en lange weg. ,,Telkens lukte het mij om meer akkoorden te kunnen spelen, zodat ik meer melodieën kon ontwikkelen. Daarnaast luisterde ik veel maar goede muziek en probeerde songs op mijn eigen manier te interpreteren.”
Uiteindelijk nam Grace al op 16 jarige leeftijd het besluit om naar Londen te verhuizen. Voor de jonge
artieste was dat een hele grote stap. ,,Maar ik wist dat dit nodig was om verder te komen. Brighton
was een geweldige plek om op te groeien maar om mensen te ontmoeten die mij echt verder
brachten, moest ik naar Londen.
” Daar duurde het niet lang totdat ze werd ontdekt. Haar charisma en stem waren voor labels de weg naar succes. ,,Ik kwam ook op een leeftijd dat ik werd geconfronteerd met meningen over mij. Ik was een dame met een gemengde huidskleur en opeens voelde ik dat ik soms anders werd bejegend.” Die ervaringen komen nu terug in de nieuwe song Mother die op de EP staat.
Daar bleef het overigens niet bij. Ook een song als Riot beschrijft haar gevoelens als dame met een lichtdonkere huidskleur. ,,Ik ben niet iemand die op de barricades springt maar voel wel dagelijks het onrecht dat zwarte mensen of mensen met een gemengde huidskleur overkomt. Er zijn veel rellen. Kijk naar een land zoals Amerika. Elke dag zie je daar op televisie rellen en agressie in de straten.
Maar ook in Londen en andere grote Engelse steden. Maar het is niet alleen fysiek geweld. Het is ook die interne onrust die er altijd is. Je moet immer op je hoede zijn. Ik geloof niet dat ik met een song de wereld kan veranderen maar als er iemand is die na het horen van Riot gaan nadenken, ben ik al heel content.”
Daarbij komt dat er al onrust is sinds haar vader het gezin verliet. De song Silence gaat daar direct
over. ,,Mijn vader heeft nooit samen geleefd met mij en mijn moeder. Soms was hij er opeens en dan
verdween hij weer voor lange tijd. Hij was de eerste man die mijn hart brak. Na mijn zestiende heb ik hem nooit meer gezien en ik heb er ook geen behoefte naar.”
Jarenlang was ‘ haar vader’ het leidende item in haar liedjes maar dat is nu voorbij. ,,Ik ben 25 jaar en een sterke en zelfstandige vrouw geworden. Ik bepaal mijn eigen lot. Ik weet nog dat ik opgroeide in Hove (nabij Brighton). Ik werd opgehaald door mijn blanke moeder en een klasgenootje vroeg aan mij of ik was geadopteerd.
Ik snapte daar destijds helemaal niets van. Kijk, mijn songs hebben altijd een wat droefgeestige inslag
maar mijn uitgangspunt is wel dat ze positief moeten klinken. Ik denk dat dit de beste manier is om
mijn songs en muziek te omschrijven.”
Little Lost, A Little Found van Grace Carter is nu uit.
