Fenomeen Ludovico Einaudi slaat zich door hoestende mensen in Ahoy Rotterdam
Pianisten werken in absolute stilte, maar wat als een groot deel van het publiek in een popzaal lijkt te kampen met een hardnekkig griepvirus? De Italiaanse componist Ludovico Einaudi moest zich maandagavond meer dan ooit focussen om zijn spel vlekkeloos te houden. Tijdens zijn meest verstilde composities klonk meermaals een koor van kuchjes en hoestbuien door Ahoy. Maar Einaudi liet zich niet uit het veld slaan. Met ongekende beheersing en gevoel gaf Ludovico Einaudi een werkelijk adembenemend concert in een uitverkocht Ahoy Rotterdam!
Tekst en foto: Sebastiaan Quekel
Ludovico Einaudi verschijnt iets na acht uur ‘s avonds op het podium. Hij is gehuld in zijn kenmerkende zwarte hoed en bril. Zijn lange witte bakkebaarden lichtten op in het warme schijnsel van het achterdoek, dat een oranjebruine huiskamergloed verspreidde. Hij zegt geen woord, buigt lichtjes naar het publiek en neemt plaats achter zijn glanzende zwarte vleugel, de plek waar hij talloze legendarische composities schreef. Met de eerste klanken van Rose Bay glijden circa 15.000 bezoekers moeiteloos zijn dromerige wereld binnen. Jong en oud worden betoverd door de muziek.
De setlist van vanavond geeft een mooie bloemlezing van Einaudi’s oeuvre. Episode One zet de sfeer met delicate pianoklanken die op fraaie wijze worden gedragen door subtiele strijkers. Iets later volgt het eerste collectieve kippenvelmoment: Una Mattina. Het nummer, bekend van de film Intouchables, laat het publiek verstillen. De camera’s registreren zijn spel van dichtbij. Zelfs van bovenaf (een soort helikopterview), waarbij vooral de grote zilveren ring aan zijn linkerhand opvalt. Vaak speelt Ludovico Einaudi met zijn ogen gesloten. Hij heeft dan een zachte glimlach om zijn lippen.
Spelen op gevoel
Het wordt door die camera’s al snel duidelijk dat Einaudi nauwelijks naar zijn bladmuziek kijkt. Zijn handen lijken autonoom over de toetsen te bewegen. Het was ronduit prachtig om te zien. Bij Fly zou je in Ahoy een speld kunnen horen vallen, ware het niet dat de griepepidemie Nederland in zijn greep houdt. Er wordt regelmatig gekucht en gehoest in de zaal. Toch laat Einaudi zich niet afleiden. Zijn spel blijft foutloos en loepzuiver.
Na een half uur onderbreekt hij de muziek kort. ,,We vinden het een eer dat we onze tour in Nederland mogen aftrappen”, zegt hij kalm. ,,Dat zoveel mensen hiernaartoe zijn gekomen, is geweldig. Ciao!” Zijn woorden worden met een warm applaus ontvangen. Daarna dompelt hij het publiek onder in melancholie met Eros en I Giorni. De pianoklanken roepen beelden op van herfstige landschappen en lange autoritten bij zonsondergang.
Bij Melodica Africana III wordt het concert ritmischer. Het is een jazzy compositie met rockinvloeden die zich opbouwt naar een explosieve climax. Onder een vuurrode gloed van lampen en laserstralen voelt het even alsof we ons in een totaal ander concert bevinden. Met expressieve handbewegingen dirigeert Ludovico Einaudi zijn twaalfkoppige ensemble. Hierin voegt ook een contrabas een diepe, warme laag toe aan de dromerige ambient. Het blijft bijzonder hoe Einaudi Ahoy, normaal het toneel van pop- en rockgiganten, moeiteloos transformeert tot een kathedraal van rust.
Einaudi is de Bach of Mozart van deze tijd
Het laatste deel van de set brengt enkele van zijn meest geliefde composities. Nuvole Bianche, met zijn delicate melodie, roept bij velen zichtbare emotie op. Experience, dat de afgelopen jaren razend populair werd via TikTok, bouwt langzaam op tot een hypnotiserende cadans waarin piano en strijkers perfect samenvloeien. Wanneer Night eindigt, blijft het publiek joelend en luid klappend achter. Daarna, na een korte pauze, komt Ludovico Einaudi terug voor een toegift. The Tower resoneert als een laatste echo van de avond. Het is een waardige afsluiting van een adembenemend concert.
Met een diepe buiging bedankt Ludovico Einaudi het publiek. Geen groots vertoon, geen opsmuk: enkel pure muziek. Het geluid was perfect afgesteld. De nuances van de piano galmden na in ons hoofd. Twee uur lang stond Ahoy in dienst van zijn betoverende composities. Einaudi is misschien wel de Bach of Mozart van deze tijd. Hij is een componist die een universele snaar weet te raken, ongeacht leeftijd of achtergrond.
Een avond om niet snel te vergeten!
Misschien de volgende keer iemand sturen die de titels van de nummers kent haha. Melodia Africana III is het sowieso ipv melodica. En deze heeft hij helemaal niet gespeeld. Het nummer met rock wat je bedoelt is Eros.
Daarnaast is night ook niet gespeeld.
En je geeft aan dat Una Mattina het eerste kippenvelmoment was… Dat was pas nummer 13 van de liedjes die gespeeld zijn. Er waren genoeg kippenvelmomenten van te voren.
Zoek de setlists er maar op na…
Jammer dat je op zo’n geweldige avond, waar iedereen lyrisch was, tot 2x toe uitgebreid over het kuchen moet beginnen. Zeker in de titel. Doet afbreuk aan de avond. Iedereen had genoten. Muziekliefhebbers negeerden dat beetje gekuch.