Editors herrijst in AFAS Live uit de dood en oogt na jaren weer als een headliner
Ze zijn hun ‘status als headliner nu echt kwijt’ en ‘bij dit concert is het maar een dooie boel’, zo luidden de woorden die de Editors het afgelopen jaar te verduren kregen, zowel van critici als van fans van het eerste uur. Is de ooit zo oppermachtige Britse rocksensatie haar grip op het publiek kwijt? Is Tom Smith niet langer de ongekroonde koning van charisma, de eigenzinnige frontman waar iedereen jaren geleden plotseling verliefd op werd? In een uitverkochte AFAS Live in Amsterdam tonen de Editors eindelijk weer hun oude kracht en veerkracht.
Door Sebastiaan Quakel en foto’s: Ferdy Damman
Net wanneer je denkt dat de beste dagen van de Editors achter hen liggen, verrassen ze woensdagavond in Amsterdam met misschien wel hun meest epische en grandioze show tot nu toe. De vlammen en de visuals mogen dan ontbreken, maar de AFAS Live voelt vanavond bij momenten als een gigantisch spektakel à la Awakenings.
Boven de band hangt een lichtinstallatie die nog niet eerder in deze zaal te zien was. Een zonnebril was geen overbodige luxe geweest. Het is werkelijk oogverblindend wat de Editors aan tientallen lampen, lichtbalken, knipperlichten en andere visuele elementen op het hongerige publiek loslaten. Het eindresultaat is een verbluffend spektakel: groots daar waar het moet zijn, zoals bij de uitvoeringen van stadionanthems als “The Racing Rats” en “A Ton of Love”, en subtiel bij de intiemere pareltjes als “No Harm” en “No Sound But the Wind”, waarbij Smith alleen achter de piano schittert.
In Amsterdam kruipt Smith – vanavond gehuld in een chique colbert met opvallend lange lokken – weer moeiteloos in zijn vertrouwde rol als de begeerlijke frontman. De man komt niet veel verder dan een vluchtig ‘dank je wel’ na elk van de in totaal 23 (!) nummers, maar dat is geen probleem: het is zijn expressie en uitstraling waarmee hij vanavond de harten van velen verovert. Het bespelen van het publiek lijkt hij allerminst verleerd, of het nu gaat om zijn sprongen terwijl hij gitaar speelt op de piano, zijn slangachtige bewegingen over het podium, of zijn nonchalante handkusjes na een indrukwekkende vocale uithaal. De Brit, inmiddels de veertig gepasseerd, is nog steeds meesterlijk in het creëren van een magische connectie met zijn publiek. In “An End Has A Start” kruipt hij weer achter zijn vertrouwde piano en laat hij de echo van de ‘oude’ Editors door Amsterdam weerklinken.
De Editors zijn altijd al een band geweest die de drang voelt om zichzelf opnieuw uit te vinden. Door de jaren heen hebben ze regelmatig geflirt met elektronica en pompende beats. Soms mislukt dat, zoals bij het vorige optreden in Ahoy dat rommelig en afstandelijk aanvoelde. In de AFAS lijkt het kwartje echter eindelijk te vallen. “Strange Intimacy” begint in het begin wat wankel, en moet later in de set zelfs helemaal opnieuw gespeeld worden, maar zodra de Editors die stevige dosis elektronica inzetten, transformeert de AFAS als het ware in een bruisende nachtclub. Andere nieuwe nummers zoals “Strawberry Lemonade” en het energieke “Picturesque” zijn eveneens schoten in de roos en zorgen voor de broodnodige frisse wind waar de Editors al zo lang naar verlangen.
Het optreden van de Editors in de AFAS Live voelt als een soort herrijzenis. De band leek dreigde volledig te ontsporen en de connectie met het publiek te verliezen, maar op dit niveau tonen ze zich weer volledig klaar om de titel van headliner terug te claimen. Met een heuse confettibom en een verfrissende semi-akoestische uitvoering van “Smokers Outside The Hospital Door” sluiten de Editors een van hun meest memorabele optredens in Nederland op een onvergetelijke wijze af.
