Dropkick Murphys verrast niet in Ziggo Dome
Het is bijna een jaarlijkse traditie geworden dat de punkers van Dropkick Murphys een optreden verzorgen in onze hoofdstad. AFAS Live zijn ze inmiddels al een paar jaar ontgroeid en ze zijn tegenwoordig vaste gast in Ziggo Dome. Natuurlijk kon een tussenstop in Amsterdam niet ontbreken tijdens hun Europese tour.
Tekst: Sanne de Vos en foto’s: Ashley Oomen
Om precies 21:25 uur gaan de lampen uit en telefoons schieten de lucht in om het eerste nummer van het optreden vast te leggen. Wat volgt is een lange intro waarbij ‘The Kids Are United’ van Sham 69 uit de speakers klinkt. De intro duurt zo lang dat Dropkick Murphys al vroeg in de avond het momentum lijkt te verliezen. Maar dan staat de band ineens op het podium en verspillen geen moment voordat ze de eerste akkoorden aanslaan. Tijdens het eerste nummer ‘Captain Kelly’s Kitchen’ lijkt inderdaad dat ze het momentum hebben verloren. Gelukkig wordt het opgevolgd door ‘The Boys Are Back’, waarbij de eerste biertjes over het publiek vliegen en de eerste crowdsurfer zich een weg naar voren baant.
Gevonden voorwerpen
Het feit dat de Dropkick Murphys geen tijd wil verspillen, wordt nog eens benadrukt door zanger Ken Casey, die een portemonnee die op het podium is gegooid, teruggeeft aan de rechtmatige eigenaar. Direct daarna worden meer portemonnees en zelfs telefoons naar de bühne gegooid. Deze concertgangers mogen hun spullen na afloop afhalen bij de gevonden voorwerpen, want de band heeft een beperkte tijd om meer dan 20 nummers te spelen. Mogelijk is dit ook de reden dat er weinig interactie is met het publiek. Ken Casey maakt vooral contact met de fans op de voorste rij en pas tegen het einde van het concert wordt er even kort gezwaaid naar het publiek op de tribune.
AFAS Live zijn ze dan misschien ontgroeid, toch weten ze de zaal van Ziggo Dome niet volledig te vullen. De staanplaatsen zijn uitverkocht en de eerste ring is voor een goede driekwart gevuld, maar de hele tweede ring is afgesloten. Het publiek op de eerste ring bleef gedurende het hele concert braaf zitten. Af en toe gingen de handjes in de lucht om mee te klappen, maar pas bij ‘Rose Tattoo’ zagen we de eerste voorzichtige danspasjes op de tribune. De fans op de vloer krijgen regelmatig een seintje vanaf het podium om een moshpit te starten. Een echte moshpit is er niet, maar de eerste tien rijen zijn gedurende het hele concert een grote kolkende massa die tegen elkaar aan hupt. Tegen het einde van het concert beginnen er een aantal kleinere moshpits te ontstaan halverwege de zaal.
Geen poespas bij Dropkick Murphys
Dropkick Murphys houdt niet van veel heisa. Ze hebben alleen een minimalistische lichtshow en een groot scherm aan de achterkant. Hier wordt bij elk liedje een andere versie van hun logo afgebeeld, afgewisseld met af en toe een video van een sportwedstrijd. Ruim anderhalf uur lang gaan ze hun 29-jarige repertoire af. Na de afsluiter ‘Worker’s Song’ zwaaien ze nog even haastig naar het publiek en lopen daarna zonder buiging één voor één het podium af. Dropkick Murphys verrast niet, maar doet precies waar ze goed in zijn: stevige muziek spelen zonder poespas.
