De sprint van de Superfans
Er zijn maar weinig momenten in het leven die je overlevingsinstinct echt op de proef stellen. Rennen met de stieren in Pamplona. Black Friday in een elektronicawinkel met uitverkoop. Maar niets, helemaal niets, komt in de buurt van de absolute waanzin van superfans die richting het podium sprinten zodra de deuren van een concert opengaan.
Het is een tafereel dat elke logica tart. Een moment geleden stond iedereen nog rustig buiten, gezellig te kletsen, alsof het ze niets uitmaakte waar ze terecht zouden komen. Maar op het moment dat die deuren openzwaaien, is elke vorm van beschaving verdwenen. Die vrouw in de oversized bandshirt die je net nog vertelde over haar zeldzame vinylcollectie? Ze is nu een wervelwind van ellebogen en vastberadenheid. De zachtaardige vader die er is voor een vleugje nostalgie? Die sprint ineens als Usain Bolt en snijdt door de menigte alsof zijn leven ervan afhangt, net zoals alle superfans.
En dan heb je nog de echte front-row professionals, mensen die hier hun hele leven voor hebben getraind. Deze types kennen de perfecte route. Ze ontwijken de beveiliging alsof het een olympische discipline is. Ze hebben strategieën, voetwerk en een meedogenloze toewijding om precies op die ene plek te staan.
Ondertussen ben ik, iemand die gewoon van een lekker concert wilde genieten, onmiddellijk meegesleurd in de chaos. Er is geen keuze. Je rent, of je wordt vertrapt. Het is net The Hunger Games, maar in plaats van wapens hebben mensen twijfelachtige lichaamsgeur als verdediging. Zo is het leven van concert superfans.
Slome Superfans
Natuurlijk is er altijd die ene persoon die zelfverzekerd naar binnen slentert, ervan uitgaande dat hun trage, nonchalante tempo hen toch wel vooraan zal brengen. Oh, lieve zomerkind. Vijf seconden later verdrinken ze in een zee van zweterige tieners, terwijl ze al hun levenskeuzes betreuren. Helaas voor hen, is het verschil soms tussen casual concertgangers en superfans.
En laten we de obstakels niet vergeten, afzettingen, gemorste bierplassen en die ene gast die plotseling stopt om zijn veters te strikken, waardoor er een menselijke opstopping ontstaat die doet denken aan een slechte tekenfilm.
Maar het echte hoogtepunt? Na al die moeite, na het riskeren van lijf en leden om dicht bij het podium te komen, zal de helft van deze mensen het hele concert op hun telefoon zitten filmen. Want niets zegt “Ik heb dit moment echt beleefd” zoals het bekijken van een schokkerige, gepixelde opname. Superfans doen er alles aan om hun ervaring vast te leggen.
Dus, de volgende keer dat je die deuren ziet opengaan, haal diep adem. Rek je even uit. Zeg een kort schietgebedje. En onthoud, dit is niet zomaar een concert. Het is een gevecht. En alleen de snelsten overleven.
