De Pixies keren terug met The Night the Zombies Came
Soundz cijfer: 7/10
De Pixies blijven een fascinerend fenomeen in de alternatieve rockwereld, en The Night the Zombies Came is hier geen uitzondering op. Het album balanceert tussen nostalgie en vernieuwing, met de rauwe energie die we van de Pixies kennen, maar ook onverwachte, zachtere momenten. Het album, onder leiding van producer Tom Dalgety, klinkt iets gepolijster dan de vroege werken, wat bij sommige fans gemengde gevoelens oproept. Toch geeft het album een hernieuwde kijk op de diversiteit en diepte van de band, waarbij Emma Richardson als nieuwe bassist en zangeres een duidelijke stempel drukt. Haar harmonieën op nummers zoals “Chicken” en “Mercy Me” voegen een opvallende laag toe die de muziek soms zelfs richting Beatles-achtige melodieën stuurt.
Het album opent met “Primrose”, een nummer met een folky sfeer die perfect in een griezelfilm zou passen. “Jane (The Night the Zombies Came)” zet een donkere toon neer, die volgens sommige recensenten doet denken aan horror B-films. Terwijl de meeste nummers eerder ingetogen zijn, komen de rockinvloeden naar boven in “Motoroller” en “You’re So Impatient”, waarin de band het tempo opschroeft met fuzzy gitaren en pakkende riffs. Vooral Joey Santiago’s gitaarspel blinkt uit in deze nummers, met zijn kenmerkende, soms bijna smakeloze, maar altijd memorabele solo’s.
De Pixies zijn niet consistent
Toch voelt het album op momenten wat inconsistent, met pieken en dalen die de flow af en toe verstoren. De energie in “Johnny Good Man” en “Hypnotised” bijvoorbeeld, bereikt niet altijd de gewenste intensiteit. Ondanks deze kleine tekortkomingen is het afsluitende nummer “The Vegas Suite” een hoogtepunt. Het heeft een melancholische, bijna epische kwaliteit die de Pixies zo goed kunnen neerzetten – een eerbetoon aan hun verleden en een mooie afsluiter van het album.
Al met al toont The Night the Zombies Came dat de Pixies nog steeds relevant zijn, zelfs als ze niet de grenzen van het genre verleggen zoals in hun hoogtijdagen. Het album laat een volwassen en zelfverzekerde band horen, die in staat is zichzelf opnieuw uit te vinden zonder hun kern te verliezen. Voor fans van de band is dit album een degelijke toevoeging aan hun collectie, maar het is misschien niet de plaat die nieuwe luisteraars direct zal grijpen.
