De perfectie van Voltage

Bandleider Dave Vermeulen: ‘het is bij mij alles of niks’

Consistent topalbums uitbrengen, het is er maar weinigen gegeven. Maar de band Voltage weet het telkens weer te flikken. Soundz reisde af naar Helmond om het zenuwcentrum te bezoeken waar alles wordt gecreëerd. Frontman Dave Vermeulen was onze fijne gastheer.

Tekst: Jean-Paul Heck

Foto’s: Hans-Peter van Veldhoven

Nou ja, zenuwcentrum… De geweldige ruimte van Vermeulen is gevestigd in een oude school in hartje Helmond. Als je binnenkomt vallen meteen een aantal zaken op. Elke vierkante meter straalt liefde voor muziek uit. Een foto van Status Quo siert een gevel. Op een andere muur valt een mooi schilderij op. Het is de vader van Dave in een voor hem kenmerkende houding. Daves pa leeft niet meer. In 2021 overleed hij. De zanger/gitarist kan goed praten over zijn verlies en het leverde ook een serie prachtige songs op. Zo ook op het nieuwe album Fortunes & Willows. Het is het kroonjuweel van Voltage en dat wil wat zeggen. Vermeulen en zijn bandleden Ruard Sanders, Kai Liebrand en Edwin van der Burgt maken al jarenlang prachtige platen. Maar de diepgang en schoonheid die ze op Fortunes & Willows wisten te bewerkstelligen is uitzonderlijk. Op It’s About Time dat in 2020 verscheen, liet de groep uit Helmond al horen waartoe het in staat was. De opvolger daarvan, Tomorrow Hits Today, kwam in 2022. Het leven van Vermeulen was op zijn zachtst gezegd roerig. Hij werd vader van een dochter maar acht maanden na haar geboorte overleed zijn vader plotseling. Emoties die hard bij hem binnenkwamen en die nu zijn verwerkt in het nieuwe album dat een drieluik van emoties is.

Wat zit je hier mooi. Het lijkt wel een soort droomfabriek.

“Ik zit hier sinds september 2020. Ik wist meteen, hier moet ik mijn eigen creatieve bubbel creëren. Het moest iets buiten ons woonhuis zijn. Ik zit hier bijna elke dag. Ik schrijf hier songs, er worden gitaarlessen gegeven en dat vind ik geweldig. Daarnaast verhuren we het aan jonge bands en muzikanten. Ik had dat vroeger ook wel gewild maar die mogelijkheden waren er toen hier niet. Jonge muzikanten die gewoon even kunnen breken met hun omgeving. Ik heb ook gitaarleraren in dienst die gitaarlessen geven. Prachtig toch?”

Wat levert je een locatie zoals deze op?

“Dit is de perfecte plek om mijzelf scherp te houden. Ik doe samen met mijn vrouw Linda het management en vanuit hier bepalen we ook de visie van de band en de stappen die we willen nemen. Daar gaat veel werk in zitten. Zo hebben we eind mei een muzikanten-dag gehouden en dat werkt geweldig. Linda is daar de projectmanager van. Chris van Paaspop werkt mee en Björn van der Doelen was de gastheer. Op zoiets ben ik enorm trots.”

Ik merk dat er binnen Helmond de laatste jaren veel initiatieven zijn op cultuurgebied. Ervaar jij dat ook?

“Ik denk dat Helmonders steeds meer om elkaar geven. Het kasteel in de binnenstad is erg belangrijk voor die samenkomst en er is veel gaande in onze stad. Het is niet alleen Eindhoven. Helmond is een ondernemende en trotse stad. Ik werd na die televisieshow (2016) gehuldigd en toen merkte ik ook die samenhorigheid. Daarnaast hebben we hier de Cacaofabriek, een heel fijn Poppodium.”

Wat mij opvalt aan Fortunes & Willows, het doet mij denken aan jaren 70 vinylreleases toen platenlabels nog echt wilden investeren in producten.

“Kwaliteit is voor ons als band het allerbelangrijkst. Over die hoes, daar zit echt een heel verhaal achter. Ik heb uren met tekenaar Klim van de Laarschot gebeld om mijn idee proberen uit te leggen. Daar is hij op een geweldige manier in geslaagd. Ik wilde de teksten van de songs visualiseren. Alles wat je ziet heeft een betekenis. Wij zijn allemaal vinylliefhebbers en als luisteraar moet je in die plaat worden gezogen. Dat doe je niet alleen met de muziek maar ook met de lay-out van zo’n vinylplaat.”

Ik begrijp dat de titelsong de aanleiding is voor deze bijzondere release.

“We wilden een rootsplaat maken en ik had een song geschreven die geweldig als een haak zou dienen. Opeens was er een rode draad en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Voordat ik het wist had ik een drieluik in mijn hoofd. De deur op de hoes is natuurlijk op verschillende manieren te interpreteren. Is dat een deur naar de toekomst of het verleden? De klok, geeft die tijd aan die jou is gegeven of is het een helpende hand? En de boom kan voor groei staan maar ook voor de dood omdat het geen bladeren heeft.

Er komt veel symboliek op het album voorbij. Leg eens uit.

“Ik ben de afgelopen jaren heel erg met leven en dood bezig. De vraag kwam naar boven: wat wil ik achterlaten voor mijn kinderen? Wat is nu echt belangrijk? Voor mij is dat muziek en bepaalde normen en waarden. Eerlijk gezegd waren we helemaal niet van plan om zoveel songs op de plaat te zetten. Totdat we alles teruggingen luisteren. Er kon niets af dus dat was de opening naar de dubbellaar. Het valt ook op bij mensen. Ik heb nog nooit zoveel complimenten gehad.”

In het nummer The Last Light hoor ik de geest van John Lennon.

“Die song hebben Ruard en ik in Friesland geschreven. We hebben daar een week gezeten en hebben daar in een kamer in 1 week de songs geschreven. We zijn tegenover elkaar gaan zitten en hebben meteen de demo’s gemaakt. Die demo’s gaan daarna naar Kai en Edwin. Vaak gebeuren dan de mooiste dingen. We hebben op deze plaat veel gedacht in kleuren.”

Het album is ook een soort tijdscapsule. Er komen veel herinneringen voorbij. Mooie en minder mooie. Zo ook het overlijden van je vader in 2021.

“Tijd doet iets met je. Ik kijk daar nu anders naar. Mijn vader heeft mijn dochter nog 8 maanden gezien maar inmiddels is ze drie en een half. Daar denk je toch vaak aan. De kunstenaar Willie Boetzkes die ook in dit gebouw zit, heeft dit schilderij gemaakt. Mijn pa had ooit aan hem gevraagd om een foto van Francis Rossi en Rick Parfitt om te zetten in een schilderij. Hij was een enorme Status Quo-fan en dat ben ik door mij pa ook geworden. Ik heb aan hem ook alleen maar fijne herinneringen. Hij is altijd goed voor mij geweest en heeft mij geïnspireerd om hard te werken en te staan voor wie je bent. De song ‘1961’, het geboortejaar van mijn vader, is bijvoorbeeld mijn manier om mijn gevoelens over mijn vader te verwerken. Anderzijds is de song ‘The Last Goodbye’ voor mijn moeder geschreven. Die moest opeens na 40 jaar afscheid nemen van de man waar ze altijd bij was. Ik probeer in dit nummer het zware afscheid te verlichten met de hoop dat ze elkaar ooit nog zien. Ik heb een oudere broer dus we zijn nog met zijn drietjes. Gelukkig hebben we het heel fijn samen.”

De akoestische songs doen mij qua sfeer en productie denken aan Wildflowers van Tom Petty.

“Dat vind ik heel mooi om te horen want die plaat is mijn all time favourite. De manier waarop Tom Petty werkt, is fantastisch. Uiteindelijk kwam hij toch weer terug bij zijn eigen band, terwijl hij een soloplaat wilde maken. Dat heb ik ook. Wij zetten met z’n vieren een bepaalde sound weg. Je merkt gewoon dat we heel veel lief en leed met elkaar delen. Het is knokken met een rockband. Elke dag moet je weer op deuren kloppen om aandacht te krijgen.”

Hoe is de rolverdeling binnen het ‘bedrijf’ Voltage?

“Ik ben wel degene die de plannen uitzet en zij zijn zeer toegewijd aan de muziek. Linda werkte al met ons voordat wij iets kregen. Zij voelde toen al aan hoe belangrijk dit voor mij is. Mijn soort muziek wint wel aan belangstelling maar ik voel wel dat we nog een extra platform kunnen gebruiken. Rob Stenders is iemand die ons altijd steunt. Hij vindt datgene wat wij maken erg cool.”

Hoe kijkt de omgeving tegen jouw werk aan? Moet soms wat ongrijpbaar zijn.

“Voor de buitenwacht is het vaak heel raar wat wij doen. Om 4 uur in de ochtend de wekker zetten om in de vroege ochtend 1 nummer live te spelen in een Nederlandse radiostudio in Hilversum. Familieleden en kennissen om ons heen snappen daar geen flikker van. Vaak moet je tijdens nieuwjaarsborrels steeds hetzelfde verhaal vertellen. Eigenlijk wil ik dat soort mensen niet meer ontmoeten, haha.”

Had je een bepaalde doelstelling met dit album?

“Mijn doel is om mensen te blijven verrassen in hun emotie. Daar ben ik op deze plaat heel erg mee bezig geweest toen ik het album samenstelde. Het grappige is dat ik emoties voor mijzelf hou. Linda weet heel goed wat onze rolverdeling is. Ik ben de muzikant en ik laat haar weer haar ding doen. Ik leg wel mijn teksten aan de bandleden voor en vraag hen aan te geven als er iets niet klopt. Ze vertrouwen mij volledig in het kiezen van de onderwerpen en de verhaallijn.”

Perfectie is een term die soms al te gemakkelijk wordt gebruikt. Maar bij jou snijdt het volledig hout.

“Alles wat wij naar buiten brengen is alles of niks. Als ik geen platen meer kan maken hoef ik ook geen muziek meer te maken. Er is heel veel muziek in omloop waar ik mijn schouders voor ophaal. Maar er is genoeg publiek voor onze muziek. Heel vaak ontdek ik muzikanten die dan al meer dan 6 albums gemaakt hebben. Dan ga je terugluisteren en het is allemaal goed. Ik hoop dat fans van mijn soort muziek dat bij ons ook hebben.”

Fortunes & Willows van Voltage is nu uit. Voor tourdata en info, ga naar: www.voltage-rocks.com