De chaos van een muzikantenleven
Als muzikant sta je erom bekend een leven te leiden dat iets weg heeft van een nooit eindigende rock-‘n-roll fantasy. Maar laat me je vertellen, de werkelijkheid is vaak een stuk… harmonieus chaotischer. Het leven als muzikant is een opeenstapeling van geluiden, zowel muzikaal als anderszins, met een gezonde dosis absurditeit. Laten we eens een dag in het leven van een muzikant onder de loep nemen.
Om te beginnen, de ochtenden. Muzikanten en ochtenden hebben een haat-liefdeverhouding. De gemiddelde muzikant wordt wakker met een lichte oorsuizing en de herinnering aan die ene valse noot die de avond ervoor werd gespeeld. De wekker gaat af, en je veegt de stapel bladmuziek van je bed. Vervolgens struikel je over je gitaar en klap je tegen je drumstel aan. Je slaapkamer is een mijnenveld van muzikale obstakels.
Koffie is geen luxe, maar een noodzaak. Met een kop zwarte koffie in de hand begin je de dag. Eerst is er de mentale strijd: studeer ik die nieuwe stukken in of doe ik alsof ik een normale persoon ben en ga ik mijn e-mails beantwoorden? Vaak wint de muziek het, en voordat je het weet, zit je drie uur lang verstrikt in een ingewikkelde sonate, terwijl je huisgenoot zich afvraagt of er een kat in de wasmachine zit.
Repetities zijn een verhaal apart. Probeer maar eens vijf muzikanten op dezelfde tijd en plaats te krijgen. Het is alsof je een kudde katten probeert te herderen, met instrumenten. “Ik ben er bijna,” zegt de drummer, terwijl hij nog in bed ligt. De bassist is al een uur te laat omdat hij dacht dat het om 18:00 uur was in plaats van 17:00 uur. En de zanger? Die heeft zijn stem kwijtgeraakt tijdens een karaoke-sessie de vorige avond.
Dan is er nog het fenomeen van de onverwachte optredens. “We hebben vanavond een last-minute gig,” zegt de manager. Paniek slaat toe. Heb je die nieuwe nummers wel goed geoefend? Nee, natuurlijk niet. Dus daar sta je, op het podium, improviserend alsof je leven ervan afhangt. En als je het geluk hebt dat de stroom niet uitvalt midden in je solo, beschouw je dat als een geslaagde avond.
Het publiek zelf is een bron van eindeloze verwondering. Je hebt de toegewijde fans die elk woord en elke noot kennen, de toevallige passanten die denken dat je een straatmuzikant bent, en de onvermijdelijke dronken oom die denkt dat hij beter kan zingen dan jij. Niets is zo motiverend als iemand die “Free Bird!” schreeuwt bij elk optreden, zelfs als je in een jazztrio speelt.
Na de show is er altijd de magische ontmoeting met de geluidstechnicus, die je vertelt dat je versterker al die tijd niet aangesloten was en dat je eigenlijk gewoon akoestisch hebt gespeeld. Prachtig.
En laten we vooral de roadtrips niet vergeten. In een busje proppen met vijf mensen en hun instrumenten, is een beproeving voor elke band. De geur van zweet, fastfood, en de eeuwige zoektocht naar de dichtstbijzijnde wc zijn je constante metgezellen. Maar de gesprekken, de inside jokes, en de gedeelde passie voor muziek maken het allemaal de moeite waard.
Dus, het leven als muzikant? Het is een waanzinnige achtbaan van geluiden, chaos, en vooral plezier. Want uiteindelijk, wat is er mooier dan elke dag wakker worden en weten dat je muziek mag maken? Het is een harmonieuze chaos die we niet zouden willen ruilen voor iets anders. Behalve misschien, een ochtend zonder oorsuizingen.
