Ahoy helpt hoestende Jakobsen en zorgt alsnog voor magische BLØF-avond
Stel je voor: drie uitverkochte avonden in Ahoy, tienduizenden fans die je verwachten, maar je stem laat je in de steek door een hardnekkige verkoudheid. ‘Wat zou je doen?’ Voor BLØF is het antwoord simpel: gas erop, de zaal in vuur en vlam zetten, en elk nummer brengen met volle overgave.“Spijt heb je morgen maar!” galmt het door een kolkend Ahoy, alsof de woorden zelf het ritme van de avond bepalen. Dit is wat Blof keer op keer bewijst.
Tekst: Sebastiaan Quekel en foto’s: Tom Doms
Het is vrijdagavond in een uitverkocht Ahoy, waar BLØF & Vrienden een driedaags muziekfeest afsluit dat in totaal zo’n 45.000 mensen naar Rotterdam heeft getrokken. Het decor, even kleurrijk als de carrière van de band zelf met zeven imposante tetrisblokken en zestien strakke lichtpalen, belooft een avond vol hoogtepunten voor alle fans van BLØF.
Paskal Jakobsen – precies 50 lentes jong – betreedt het podium, een zwart hoedje losjes op zijn hoofd, en opent met Klaar Voor, een stevig begin dat onmiddellijk de toon zet. De visuals, abstracte projecties van opkomende zonnen en golven, brengen de zaal in beweging. Jakobsen maakt meteen duidelijk dat deze avond meer is dan een greatest hits-concert: het is een viering van groei, verlies, en onverminderde ambitie van BLØF.
BLØF speelt samen met het publiek
De avond ontvouwt zich als een mozaïek van klassiekers, covers en gastoptredens. Mens krijgt een verrassend intieme invulling met Karsu, die achter de vleugel plaatsneemt in een zilveren glitterjurk. Haar warme, weemoedige stem en een klarinet voegen een fijne laag toe aan het nummer, terwijl groene lichten Ahoy in een serene gloed hullen. Jakobsen, die kampt met stemproblemen door een verkoudheid, grapt: “Ik klink als Joe Cocker vandaag, maar dat heeft ook zo z’n charme als het om BLØF gaat.”
Het bijna twee en een half uur durende concert voelt als een polaroidfoto: vol contrasten, imperfecties en momenten die je wil koesteren. Het is duidelijk dat het vuur bij deze Zeeuwse band nog lang niet gedoofd is. Met Levenslang, voorafgegaan door een hilarische anekdote over een Maserati uit zijn midlifecrisis, houdt Jakobsen het luchtig, terwijl Harder dan ik hebben kan uitmondt in een kippenvelmoment waarin het publiek het refrein even van hem overneemt. Het is dit samenspel tussen BLØF en publiek dat de avond zijn ziel geeft.
Geike Arnaert, een vaste bondgenoot van BLØF, brengt een diepe emotie in We doen wat we kunnen, voordat ze samen zeer verrassendWhere the Wild Roses Grow van Nick Cave & The Bad Seeds opvoeren. “Ouwelullenmuziek”, grapt Jakobsen, “maar het past nu wel lekker bij mijn laag.” Het nummer, begeleid door visuals van donkerrode rozenbladeren, voelt als een duister sprookje.
Niet alles lukt
Niet elk moment is een schot in de roos. Yori Swart’s versie van Olivia Rodrigo’s Vampire lijkt wat onwennig tussen de rest van de setlist. De poging om een jonger publiek aan te spreken voelt geforceerd. Gelukkig maakt Hannah Mae indruk met Beter, een akoestische uitvoering waarin Ahoy baadt in een zee van telefoonlichtjes. Jakobsen, zichtbaar worstelend met een hoestbui, wordt liefdevol bijgestaan door het publiek dat houdt van BLØF.
Danny Vera – stijlvol gekleed als altijd – brengt met Roller Coaster en Zaterdag een vleugje Americana naar de avond. Zijn warme stem en relaxte charisma creëren een contrast met de intensiteit van BLØF’s nummers. Gavin James levert met Here Comes the Flood een ingetogen eerbetoon aan Peter Gabriel, terwijl Karsu in Dansen aan Zee persoonlijkheid toevoegt door te vertellen over haar ongeboren kind: “Hoe bijzonder zou het zijn als mijn baby dit concert kan horen en misschien wel fan wordt van BLØF?”
De echte kracht van de avond ligt in de momenten waarop BLØF de rauwe emotie niet schuwt. Bij de eerste toegift Dichterbij dan ooit herinnert Jakobsen het publiek aan de tragische dood van drummer Chris Götte. “We twijfelden of we door moesten gaan,” zegt hij met tranen in zijn ogen, voordat hij en de band een stripped-down versie van het nummer spelen. Het publiek houdt ademloos stil, terwijl visuals van sterrenhemels het podium verlichten. Dit moment voelt als de kern van BLØF: een band die blijft voortbestaan, ondanks verlies, door de kracht van muziek.
Verrassende setlist keuzes van BLØF
Hoewel hits als Aan de Kust en Wat Zou Je Doen schitteren door afwezigheid, voelt het gemis niet als een tekortkoming voor de fans van BLØF. BLØF heeft bewust gekozen voor een setlist die zowel vernieuwend als nostalgisch is. De covers en gastoptredens voegen kleur toe, en Jakobsen’s hese stem geeft zelfs vertrouwde nummers een nieuwe dimensie.
De avond sluit liefdevol af met een groots gebracht Omarm, waarin Yori Swart opnieuw het podium deelt. Het publiek, nu één collectief, zwaait ritmisch en houdt elkaar stevig vast. “Vrijdag is altijd voor de echte fans”, zegt Jakobsen nog maar eens met een knipoog. En zo is het maar net, want iedereen houdt van BLØF.
