AC/DC viert 50 jaar (!) rockhistorie met hardrockshow vol power en nostalgie
Storm op storm heeft AC/DC in korte tijd moeten trotseren. Van een sterfgeval tot een veroordeling voor drugsbezit: de Australische rockdroom spatte nog niet zo lang geleden als een zeepbel uit elkaar. Maar: onderschat nóóit de kracht van rock ‘n roll. AC/DC is – met de nodige kraakjes en kwaaltjes – back in black en overtuigt woensdag na een rommelige start de Johan Cruijff Arena met een show vol power, nostalgie en natuurlijk vol rauwe hardrock.
Door: Sebastiaan Quekel
Foto’s: Ashley Oomen
Na vijftien jaar (!) terugkeren naar de Arena, zelfs Angus Young had je voor gek verklaard. Zijn ogenschijnlijk onsterfelijke rockmachine stond na de show in het GelreDome (in 2016) aan de rand van de afgrond. Een zanger die plots doof werd, een drummer die veroordeeld werd voor drugs, een bassist die plotsklaps met pensioen ging. En dan ook nog het vrij vroege overlijden van een van de oprichters van de band.
Angus Young bleef verbouwereerd over, en AC/DC leek uitgespeeld. Op zijn leeftijd had niemand het hem kwalijk genomen als hij zich volledig had teruggetrokken en zijn laatste jaren rustig in de Achterhoek zou slijten. Niets daarvan. Young kreeg zijn groep als door een wonder weer bij elkaar, inclusief Brian Johnson die op miraculeuze wijze weer kan horen.
Voor de terugkeer van AC/DC moet de fan meer dan ooit de portemonnee trekken (170 euro voor een reguliere staanplaats), maar zij zien wel meteen een van de meest iconische rockbands ter wereld aan het werk. Op het helaas ietwat bescheiden verlengde podium – dat bij
lange na niet tot de middenstip komt – zoeken zanger Brian Johnson en stergitarist Angus Young voortdurend het contact met de fans, die vanonder hun rode duivelshoorntjes uitzinnig meejoelen, klappen en headbangen (Thunder!).
AC/DC is en blijft live een belevenis, maar de machine moet duidelijk even op gang komen. Het geluid in de Arena is het eerste drie kwartier ronduit slecht. De karakteristieke schuurpapierenstem van Brian Johnson is natuurlijk al slecht verstaanbaar, maar in de Arena is vaak niet eens te horen welk nummer hij aan het zingen is. De strakke riffs van Young verdwijnen bovendien in een mengelmoes van vooral bulderend hard geluid.
Na een werkelijk fantastisch Shoot to Thrill gaat het beter en komt de AC/DC-trein op stoom. De show kent weliswaar een sobere aankleding en is daardoor minder spectaculair en visueel dan normaal, maar de rockshow blijft fier overeind staan. Vooral Angus Young blijft natuurlijk een fenomeen om te zien. Dat belachelijke blauwe schooluniform, die overdreven hoge witte sokken, die doorleefde kop, die witte haardos en natuurlijk die uit duizenden herkenbare duckwalk: Young is 69 maar verovert moeiteloos alle 70.000 harten al ware hij Harry Styles.
Hoewel ze de hoogbejaarde leeftijd naderen (Johnson wordt dit jaar 77) is er aan energie geen gebrek. Tijdens de ronduit duizelingwekkende solo van Let There Be Rock spartelt Angus in een confettiregen op een podiumstuk dat enkele meters de lucht in gaat. Op een paar foutjes na (bij Thunderstruck gaat Angus in het begin de mist in) is zijn spel vooral een zegen voor alle zintuigen. Sterker nog, elke keer als hij zijn gitaar aanslaat voelt het alsof de Arena onder een hoogspanning van 100.000 volt komt te staan. High voltage, rock and roll!
Na een pauze van 7 jaar mag AC/DC dan wat meer kraakjes en kreuntjes vertonen – zo nu en dan lijken ze zelfs een versnelling lager te spelen – toch staat de act nog steeds als een huis. Ze doen al decennia hetzelfde en ook in de Arena wijken ze geen millimeter van de geplande koers. De grote bel bij Hells Bells, de vlammen bij Highway to Hell, de kanonnen bij de finale For Those About To Rock: het komt allemaal weer voorbij, inclusief klassiekers als Dirty Deeds Done Dirt Cheap, T.N.T. en Back In Black. Alleen de opblaasbare pop bij Whole Lotta Rosie schitterde door afwezigheid en Hell Ain’t No Bad Place to Be ontbrak zelfs helemaal. Zonde!
In de finale, als Johnson het signaal geeft voor de oorverdovende kanonnen van For Those About To Rock (We Salute You), is iedereen die kleine smetjes alweer vergeten en laat de band er geen twijfel over bestaan; na ruim 50 jaar zijn zij nog altijd een van de grootste rock-‘n-rollsterren die op deze planeet nog rondlopen. Mocht dit inderdaad de allerlaatste show van ze zijn – en die kans achten wij groot – dan hebben Angus en de mannen geheel in stijl van Nederland afscheid genomen.
